In de jaren negentig gold Bill Cosby nog als de Amerikaanse vader des vaderlands van onbesproken gedrag, kon een straatschoffie uit Philadelphia het chique Bel-Air op stelten zetten en denderde de onaangepaste Kramer de huiskamer van zijn buurman Jerry Seinfeld binnen. Het decennium van de opgewekte sitcoms waarin alle problemen des levens binnen dertig minuten, inclusief reclame, met een lach en een traan en nog een lach zijn opgelost.

Andrew Moskos, regisseur en medeoprichter van het Engelstalige improv-gezelschap Boom Chicago heeft met Sitcom een aantrekkelijk onderwerp te pakken. De openingsscène stemt hoopvol: vijf New Yorkers staan op het punt om uit te waaien naar verschillende universiteiten. De vrienden, waaronder een rijkeluisventje, een nerd en een rauwe gast, nemen op 12 september 1997 afscheid van elkaar op de bovenste verdieping van het World Trade Centre. Ze beloven dat ze elkaar na vier jaar weer op dezelfde plek ontmoeten om te vertellen wat er met hun leven is gebeurd. Tsja, dat is dus één dag na… Ook het vrolijke openingslied waarin de jaren negentig als een vat van vrolijkheid wordt bezongen klinkt lekker.

Maar dan. Oei, dan gaat het vreselijk mis. De shows van Boom Chicago bestaan doorgaans uit een deel uitgeschreven script, aangevuld met improvisaties die worden ingegeven door suggesties uit het publiek. De goed gerepeteerde teksten zitten meestal stevig in elkaar, de improvisatiestukken kunnen behoorlijk van kwaliteit wisselen.

In Sitcom zijn de ingestudeerde stukken echter broodmager, zoals het versieren van een dierlijk meisje voor een dansavond en een abominabele imitatie van een stukje Seinfeld comedy. Na de pauze is er wel een aardig James Bond-fragment, waarin de vernietiging van de aarde om technische redenen wordt voorkomen, maar dan hebben we het lichtpuntje wel gehad. Het is allemaal flauw en vreselijk kinderachtig. En de improvisaties lopen, op een doodenkele geslaagde kwinkslag na, allemaal stuk op onbenulligheid en makkelijke grapjes. Een worstelwedstrijd en nog een versierpartij. Niet te verteren.

Wat is er aan de hand?

Misschien hebben we te maken met een niet zo’n sterke lichting comedians van Boom.

Misschien bleek er toch niet zo veel vlees aan het sitcom-onderwerp te zitten als werd verwacht en gehoopt.

Misschien boden de suggesties uit de zaal niet genoeg inspiratie.

Misschien is de Boom Chicago-pijp gewoon leeg.

Dat laatste is niet te hopen, want improvisaties kunnen meesterlijk zijn, zoals jarenlang te zien was bij het helaas gestopte tv-programma De vloer op.

Hoe het ook zij, als je iets van het humorniveau van Seinfeld of Friends of zelfs van Married with Children verwacht, kom je dit keer behoorlijk bedrogen uit bij Boom Chicago.

Foto: Geert Broertjes