Voordat Significant Moments, het nieuwe programma van NDT 2, van start ging gisteravond, werd de voormalig artistiek leider van de groep geridderd. Een aaneenschakeling van korte filmfragmenten toonde Gerald Tibbs als indrukwekkende performer, die vijftien jaar lang bij het NDT danste voordat hij de verantwoordelijkheid kreeg voor NDT 2. Lovende speeches roemden hem omdat hij altijd naar de ‘persoon achter de beweging’ en de ‘ziel van de danser’ zocht. Zo haalde hij bijna drie decennia lang het beste uit de dansers die inmiddels allemaal over de hele wereld dansen.
Vandaag de dag is NDT 2 een gezelschap dat – en dat is ongetwijfeld te danken aan Tibbs – nauwelijks onderdoet voor het hoofdgezelschap. Niet alleen maken de dansers – allen tussen 18 en 23 jaar oud – kennis met repertoire, ook het risico dat er met NDT 2 genomen wordt door nieuwe namen uit te nodigen, maakt de groep net zo spannend als sprankelend.
Die successen worden verzilverd, zo begon de groep dit seizoen met tournees naar New York, Mexico en Berlijn. Significant Moments is het eerste programma in Nederland dit seizoen. Het openingsstuk is de herneming van Signing Off (2003) van León en Lightfoot. Signing Off werd vijftien jaar geleden gemaakt als afscheid van het gezelschap, een afscheid dat overigens maar van korte duur was.
Op muziek van Philip Glass – Lightfoot en León gebruikten het destijds voor het eerst – wordt een spel met tijd gespeeld. Verschillende tijdsbelevingen bestaan naast elkaar op het toneel: in stilstand, versnelling of teruggaan. Ondanks het zware thema draagt Signing Off een zekere mate van lichtheid in zich, net als de twee daarop volgende wereldpremières.
Phillip Chbeeb is een nieuwe naam aan het NDT-firmament. Chbeeb, autodidact en van oorspong hiphopdanser, is vooral bekend van televisie en videoclips. Die naamsbekendheid heeft vast meegespeeld in de uitnodiging van NDT. The Reunion of I gaat over een oudere man die aan het einde van zijn leven terugblikt. Met gekromde rug en trage tred geeft hij zich over aan zijn herinneringen.
In een serie korte, opeenvolgende scènes die snel op elkaar volgen, laveren de dansers tussen virtuoze, herkenbare bewegingen, hier en daar een flard hiphop en acrobatische frasen. Rode draad is een ouderwetse telefoon die meerdere malen rinkelt. Waar de haak er aanvankelijk nog snel wordt opgegooid, wordt de beller aan het einde uiteindelijk beantwoord. Sterke vondst is de monoloog Falling into love van Alan Watts, die wijst op het curieuze verband tussen ‘vallen’ en de daad van creatie.
Er wordt flink op de lach van het publiek ingezet, dat geen seconde de tijd krijgt om achterover te leunen. Dat NDT weinig inzet op publieksverjonging is geen nieuws, maar met de uitnodiging aan Chbeeb wordt een flinke stap gezet. Ook de muziekfragmenten zijn kort. The Reunion of I is gemaakt voor de zap-generatie en is flitsend, maar vol en weinig diepgravend.
Ook Alexander Ekman verweeft grappen door zijn choreografieën. Zijn nieuwe stuk FIT gaat over erbij horen. Ekman is immer doorwrocht in zijn aanpak. Hoe kort de titel ook klinkt, de implementatie van een concept neemt hij nooit lichtvaardig. Op het eerste oog zijn zijn voorstellingen licht van toon, maar tegelijkertijd zijn deze slim en meerlagig geconstrueerd. Een thema als ‘erbij horen’ gaat dan ook niet alleen over de groep – in gedanste onderonsjes of aansluiting bij de groep zoeken – , maar wordt in ieder detail van de voorstelling doorgevoerd.
Van dezelfde lange tutu’s die de dansers dragen met later grote, zwarte colberts overheen, waarmee verschillende benaderingen van dans worden aangehaald, tot een eenling die zich onderscheidt van de grote groep, als een choreograaf op eenzame afstand en/of tegelijkertijd een spel met hiërarchie. Zo pakt Ekman zijn onderwerp speels aan. Een danser die zwoegend een groot rotsblok de vloer opduwt, een duo in knalgele zwembroeken en duikbrillen, grote groepsstukken waar in de unisono-dans allerlei invloeden zijn verwerkt, er lijkt misschien geen touw aan vast te knopen, maar Ekman heeft de situatie volledig onder controle. Jazzy, speels en vervreemdend, maar het werkt.
Maar Significant Moments is vooral de moeite waard door fantastische dansers als Fay van Baar, Toon Lobach, Adam Russell-Jones en Donnie Duncan Jr.
Foto: Fit, Rahi Rezvani
