Een korte choreografie van Marcos Morau was recentelijk al in Nederland te zien tijdens Scapino’s sluitstuk van het jaar: Twools. Ook Julidans heeft zijn oog laten vallen op de choreograaf die na Spanje Europa verovert en nodigde hem uit met zijn gezelschap La Veronal.
In Morau’s voorstelling Siena hangt een groot liggend naakt van een vrouw aan de muur. Voor het schilderij zit een vrouw op een bankje met haar rug naar het publiek gewend. In de museumzaal waar verder een suppoost aanwezig is, lijkt de situatie tot zo ver overzichtelijk.
Achter dit beeld gaat echter een wereld schuil die niet zo eenvoudig is te duiden. Door een vlechtwerk van handeling, tekst en geluid krijgt de toeschouwer verschillende perspectieven op wat er omgaat in de personages en welke ontwikkelingen er plaatsvinden. De veelvuldige tijdsprongen zoals we die uit romans of films kennen, geven de suggestie dat het misschien een vooruitblik is van wat gaat komen, al kan het drama zich ook al voltrokken hebben. Een brancard en een bodybag op het toneel lijken het zeer tastbaar en concreet te maken, maar de vraag is wat werkelijkheid is en wat een droom. Voice overs van een gedachte of gesprek, en ook geluidseffecten geven steeds meer variabelen.
Tussen die scènes dansen acht vrouwen in schermkostuums in groepsformaties, in duetten of solo’s. Het vocabulaire is sterk geënt op het werk van William Forsythe en er is veel partnerwerk. Hoe de dans en de kostuums van de danseressen zich tot de rest verhouden is lange tijd onduidelijk, maar Morau biedt steeds meer houvast als hij naast persoonlijke overpeinzingen ook tekstfragmenten over kunst laat horen op tape. Zo omarmt Morau elementen uit de beeldende kunst en theaterdans en speelt hij in op de grote populariteit van het thriller- en detectivegenre door een voorstelling te creëren die zindert van suspense.
Hoewel Siena niet helemaal overtuigt, wint de voorstelling steeds meer aan kracht. Maar Morau hanteert een zeer originele benadering en het werk maakt nieuwsgierig naar wat hij verder in petto heeft.
Foto: Jesús Robisco
