Waarom moest Die sieben Todsünden in Delft geactualiseerd worden met teksten die dat geenszins doen? ***
Het huiskamerfeestje is een onuitputtelijke bron van drama en satire. Sieben, acht, heiße Nacht van Het Zuidelijk Toneel is een bizarre theatrale studie naar dit vreemdsoortige en doodnormale fenomeen, waar de gemiddelde Nederlander een flinke haat-liefdeverhouding mee heeft. Het levert vrolijk en onsubtiel theatergeweld op tijdens De Parade, al is de gimmick die de makers bedacht hebben uitgewerkt ruim voordat de voorstelling is afgelopen.
Na drie weldadige operettebewerkingen-op-speed, slaat regisseur Sarah Moeremans dit jaar een andere weg in op De Parade. Sieben, acht, heiße Nacht is een muzikale potpourri van evergreenfragmenten uit de popmuziek. De makers trokken bekende en minder bekende songs over de liefde uit elkaar en hergroepeerden de zinnen vervolgens op terugkerende elementen, zoals eigennamen (Angie, Roxanne, Lucy in the sky), losse woorden (‘baby’, ‘love’) of gewoon persoonlijk voornaamwoorden.
Het resulteert in een medley die zich kenmerkt door een weirde combinatie van herkenning en vervreemding, en daarom misschien wel goed past bij het gevoel op een gemiddeld huiskamerfeestje. Je bent er volwaardig onderdeel van, maar valt er even volwaardig buiten.
Terwijl de spelers voortdurend in zingen uitbarsten, voltrekken zich op de vloer de gebruikelijke mechanismes van huisfeestjes. Vleugje overmoed, beetje alcohol, de spanning van de hosts, het ongemak van de gasten of – erger nog – de gasten die juist géén last hebben van ongemak en zich juist van hun onbeschoftste kant laten zien. Terwijl de medley onverminderd doordendert, worden grenzen bewust en onbewust overschreden en gaat uiteindelijk het volledige rotanmeubilair eraan. En maar zingen, ondertussen.
Heel geïnspireerd lijken de makers niet geweest te zijn en het geheel wordt al snel voorspelbaar en tamelijk flauw. Gelukkig kan de voorstelling bogen op een aantal van de beste toneelspelers in het komediegenre, naar wie het per definitie een feest is om naar te kijken. Keja Klaasje Kwestro, Gillis Biesheuvel en Joep van der Geest, die voor de gelegenheid worden aangevuld met de al even uitbundig acterende stagiaire Sarah ten Pas, strooien ruimhartig met gulle blikken van verbazing, verontschuldiging, toenemend afgrijzen en – in het geval van een hilarische Biesheuvel – volslagen desinteresse richting tribune. Ze sluiten daarmee fijne bondjes met de toeschouwer.
Sieben, acht, heiße Nacht laat zich bekijken zoals een gemiddelde medley zich laat beluisteren: schouderophalend maar onwillekeurig toch steeds benieuwd naar wat er komen gaat. En na afloop voel je je verzadigd, maar toch niet helemaal voldaan.
Foto: Sofie Knijff
Na verschijnen van deze recensie is er wat onduidelijkheid ontstaan over het feit of de voorstelling al dan niet recensieklaar was op het moment van bezoeken. Dat is natuurlijk heel vervelend.
Ik heb de voorstelling, zoals altijd, bezocht in nauw overleg met De Parade, die mijn potentiële komst altijd vooraf aankondigt bij de gezelschappen (om dit soort misverstanden te voorkomen). Als een gezelschap op dat moment aangeeft (nog) geen pers te willen ontvangen, kom ik natuurlijk niet. De Parade heeft me echter expliciet verzekerd dat ik welkom was bij de specifieke voorstelling van Het Zuidelijk Toneel om een recensie te maken. Om onduidelijke redenen bleek achteraf dat HZT in de veronderstelling was dat het zou gaan om een ‘sfeerverslag’.
Niettemin: laat je door deze recensie vooral niet ontmoedigen om de voorstelling te bezoeken op De Parade in Den Haag, Utrecht of Amsterdam of tijdens theaterfestival Boulevard. Er is genoeg aan te genieten en zoals elke voorstelling zal ook deze ongetwijfeld doorgroeien.