Je hebt mensen die een show kunnen neerzetten, die kunnen dansen, zingen en spelen dat de stukken ervan afvliegen. Je hebt ook mensen die iets te vertellen hebben: een originele kijk op de wereld, een mooi persoonlijk verhaal. En dan heb je nog Alex Klaasen. Die kan het allebei en weet zo entertainment en engagement op een unieke manier aan elkaar te verbinden. Met behulp van een ijzersterke cast en een minstens zo goed creatief team zet hij in Showponies een indrukwekkende performance neer, die technisch vernuft paart aan een scherpe inhoud.

In de eerste helft van de avond worden de sketches en liedjes in hoog tempo op het publiek afgevuurd. Klaasen is als vanouds in zijn element tijdens het spelen van uiteenlopende typetjes, van een bruidswinkelmevrouw die bij het helpen van een lesbisch stel niet verder komt dan de vraag wie het mannetje en wie het vrouwtje is, tot een Sherlock Holmes-achtige figuur die bij een chique Britse familie onderzoekt wie van hen de homoseksueel is. Hij krijgt daarbij sterk tegenspel van onder meer musicalster Freek Bartels en de acteurs Daniel Cornelissen en Jip Smit. Met Bartels brengt hij een fenomenale parodie op het genre van de ballad, gewijd aan de puurheid van kinderen. Ook is er volop ruimte voor dans, waarbij het ensemble schittert in strak uitgevoerde choreografieën, bijvoorbeeld tijdens een nummer dat de levensechtheid van pornografie bezingt.

Het tweede deel van de voorstelling heeft een totaal andere energie. Nu staat Klaasen voornamelijk alleen op het podium, en steeds in dezelfde rol, namelijk die van drag queen. Met veel overtuiging waagt hij zich aan een repertoire van gevoelige Nederlandstalige en Engelstalige liedjes, met als hoogtepunt zijn vertolking van het befaamde Annie M.G. Schmidt-nummer ‘Het is over’. Waar in deel één de vrolijke gekte overheerste, staan hier juist de oprechtheid en de ingetogenheid centraal.

Klaasen noemt Showponies zelf een ‘identiteitsrevue’. Dat is op twee manieren een treffende omschrijving van wat deze show te bieden heeft. Enerzijds gaat het programma over het thema identiteit in maatschappelijke zin. Klaasen en zijn medespelers weten de vele normen en verwachtingspatronen die er zijn op het gebied van (vooral) seksuele identiteit op een slimme manier te ontregelen en zo ook te laten zien waar het schuurt: welke normen knellen? Anderzijds gaat Showponies ook over Klaasens persoonlijke identiteit. Hij staat bekend om zijn typetjes en krijgt wel eens het verwijt nooit echt zichzelf te laten zien op het podium. Maar die typetjes zijn de echte Alex Klaasen, zo laat met name de tweede helft van de voorstelling zien, waarin juist het masker van de drag queen een soort ultieme kwetsbaarheid uitstraalt.

Een revue is bij uitstek teamwork. Met Showponies toont Klaasen dan ook niet alleen zijn eigen grote talent, maar ook zijn vermogen om andere talenten om zich heen te verzamelen, voor en achter de schermen, zoals Gijs de Lange (regie), Esther Habbema (dramaturgie), Daan Wijnands (choreografie) en Niek Barendsen en Jurrian van Dongen (tekstbijdragen). De hoge technische en inhoudelijke kwaliteit van deze voorstelling is in belangrijke mate ook hun verdienste. Het is slechts te hopen dat dit dreamteam nog lang blijft bestaan.

Foto:  Tom Sebus