Verveeld hangen ze verspreid over de speelvloer, ongeïnteresseerd starend naar hun smartphones, lege blikken, swipend en selfies makend. Het toneelbeeld tijdens de inloop van het publiek suggereert een sterk geactualiseerde versie van deze musical uit 1963, een soort She Loves Me in tijden van Tinder. Maar schijn bedriegt: zodra het publiek zit tot en met de voorlaatste minuut blijft het verhaal keurig in de jaren veertig van de vorige eeuw.

De Kernploeg is in 2016 opgericht door musicalacteur Erwin Aarts. Hij wil jaarlijks een van de vele meer onbekende Amerikaanse musicals naar Nederland halen om hier binnen een kleinschalige context te tonen. Dat leidde vorig jaar tot de debuutvoorstelling A New Brain, die in juli te zien was in een loods op de NDSM-werf in Amsterdam-Noord. Ditmaal is na een repetitieperiode van slechts drie weken de musical She Loves Me te zien op het podium van Dansmakers Amsterdam.

She Loves Me was inspiratiebron voor onder andere de film You’ve Got Mail (1998) en meer recent Hartenstraat (2014). De musical is op zijn beurt weer gebaseerd op de film Shop Around the Corner (1940) en het toneelstuk Parfumerie (1937) van toneelschrijver Miklós László.

Het verhaal spreekt tot de verbeelding: Amalia en George (Christanne de Bruijn en Joey Schalker), twee collega’s die elkaar niet uit kunnen staan in hun chique parfumeriezaak, zijn zonder dat ze dat doorhebben elkaars anonieme penvrienden. Op de werkvloer staan ze elkaar naar het leven, ondertussen worden ze op papier genadeloos verliefd op elkaar. Amalia: ‘Ach, ik ken hem door en door, ik heb hem alleen nog nooit ontmoet, da’s alles.’

Juist de ingetogen setting van deze musicalproductie leent zich voor broeierige scènes tussen het haat-liefde koppel Amalia en George. Helaas wordt de spanning tussen beiden – zowel hun afkeer als hun verlangen – hier nergens echt invoelbaar. Met name door Schalkers overdreven speelstijl blijft George te veel hangen in het karikaturale. Daardoor krijgt zijn personage even weinig belang als de vele schetsmatige bijrollen om hem heen, en vindt She Loves Me nergens echt focus.

Het spelen in een kleine vlakkevloerzaal vraagt om andere spelregisters dan de schouwburgzalen die deze musicalacteurs doorgaans gewend zijn, en dat pakt in deze regie van Benno Hoogveld niet altijd even evenwichtig uit. Eigenlijk geven alleen De Bruijn en Desi van Doeveren (als haar wat naïeve collega Ilona) hun personages bij vlagen met meer klein spel wat gelaagdheid. Voor de rest is de archetypische speelstijl vaak te dik aangezet voor deze intieme setting. Daardoor valt eens te meer op dat de plot van scriptschrijver Joe Masteroff, die zich bovendien heeft uitgeleefd in uitgebreide anekdotische vertakkingen van de vele bijpersonages, vaak behoorlijk voorspelbaar is.

Het voordeel van die meanderende plot is wel dat elk personage ruimschoots aandacht krijgt en alle spelers (behalve eerdergenoemden bestaat deze fijne cast uit Freek Bartels, Filip Bolluyt, Dennis Willekens, Jip Bartels en Danny Houtkooper) kunnen excelleren in prachtige solo’s en meerstemmige duetten – de muziek komt van Sheldon Harnick (liedteksten) en Jerry Bock (composities). Vocaal is deze musical dan ook uitstekend in orde. De zangers worden bovendien mooi begeleid door de zevenkoppige live-band onder leiding van Rosite van der Woude op het achtertoneel.

Soms wordt de kleine setting wel optimaal uitgebuit. De toenemende feestdagendrukte en bijhorende chaos in de parfumerie wordt mooi getheatraliseerd door een slimme, versnellende choreografie (Nick Fleuren), met dito muziek en lichtplan. Het decor (Lesley Pols) bestaat slechts uit vier meterhoge, verrijdbare letters – L O V E – die zowel parfumerie, brasserie, ziekenhuis als Amalia’s appartementje in al zijn eenvoud slim vormgeven.

In de allerlaatste minuut doorbreekt Hoogveld, net als in het openingsbeeld, de hermetische historische context en haalt de personages plotsklaps weer naar de actualiteit. Het is een aardig gevonden gimmick, een knipoog als uitsmijter die verder niet in de voorstelling verweven zit of een bepaalde visie op het materiaal geeft.

Het lovenswaardige initiatief van De Kernploeg leidt dit keer tot een wisselende, maar zeker vermakelijke vlakkevloermusical. Het voegt bovendien iets wezenlijks toe aan het doorgaans grootschalige (en commerciële) karakter van het Nederlandse musical-landschap.

Foto: Neeltje Knaap