In Shakti van Shailesh Bahorans gezelschap Illusionary Rockaz Company, dat op 15 juni na de lange theatersluiting een herpremière beleefde in Chassé Theater, zoeken vier dansers en twee musici de balans tussen de explosieve kracht van beweeglijke energie en de serene kracht van het onveranderlijke. De vrouwelijke Shakti tegenover de mannelijke Shiva, in de Hindoestaanse traditie.
In de sterke openingsscène is alles donker. Op het achtertoneel zitten de beide musici en drie van de vier dansers in een rij van links naar rechts op de vloer. Er ligt een flinke driehoek van platte lichtbakken middenop de vloer, met de punt naar de achterwand (een scènebeeld van Shueti). En middenin die driehoek ligt danseres Alicia Anais Fuentes Sifuentes op haar rug. Ze kromt die rug omhoog en laat haar hoofd naar achteren kantelen. Al haar spieren spannen zich aan terwijl vanuit haar centrum een niet te negeren impuls lijkt op te komen om te bewegen. Haar pezige lichaam spant en kromt zich, haar voeten komen plat op de grond, en achterovergebogen meandert ze briesend en blazend als een omgekeerde cobra omhoog.
Na deze sterke opening stapt ook Liam McCall de driehoek in. Aanvankelijk is hij met zijn veel grotere lijf de aangewezen figuur om Fuentes Sifuentes te helpen haar bewegingsdrive te kanaliseren, maar al gauw raakt ook hij bevangen van het gevoel te moeten stromen. De twee strengelen armen en benen om elkaar heen, zigzaggen met hun hele lijf van boven naar beneden en trekken hun benen gekromd omhoog. Als in een cypher komen ook danseressen Wennah Wilkers en Yordana Rodriguez de driehoek in, terwijl de muziek uitdijdt van alleen de rijke klanken van de sarod (Sarod by Avi) naar harmonium, zang, handcymbalen, beats (Rik Ronner) en tanpura.
De lichamen staan heel dicht op elkaar binnen de driehoek waarin warm geel licht opgloeit (ontwerp Mike den Ottenlander). Dat geeft spanning in deze tijd waarin we ons allemaal moeten conformeren aan de anderhalvemeterregels. Yordana Rodriguez geeft vorm aan de angst die dat in het lichaam geeft met een verbeten ademhaling en snelle, geïsoleerde popping.
Zanger en componist Raj Mohan mengt zich als serene kracht tussen de vier kronkelende lijven, en vormt even een rustpunt in het centrum. Daarna steekt de bewegingskoorts opnieuw op. Het middendeel voelt lang, doordat de dansers zich sterk richten op datgene wat hen van binnenuit drijft en daarop losgaan, in dans en op de instrumenten. Een gezamenlijke structuur is nog maar moeilijk te vinden. De creatieve kracht van de energie is uiteindelijk ook een destructieve, doordat dansers en kijkers zich uitputten in het volgen ervan.
Het duurt nog een tijd voordat de angst en de fysieke beperkingen die de pandemie ons allemaal oplegt uit ons celgeheugen zullen zijn gevloeid, zeggen Shailesh Bahoran en zijn performers. En het kost ook energie om weer tot rust te komen. Maar het kan. Kijk maar hoe deze vier met vereende krachten hun impulsen proberen te kanaliseren. Wennah Wilkers houdt een expressieve hand in de lucht die nog even doordanst, terwijl er rust komt in de ruimte. De ademhaling kan weer omlaag.
Foto: Sjoerd Derine
