In het Boom Chicago jubileumboek The 30 most important years in Dutch history lezen we dat Seth Meyers in zijn Amsterdamse tijd bij Boom Chicago (1997-2001) verliefd is geworden op fietsen, de steile huistrappen, kaas die je op Schiphol koopt en meisjes met een k in het midden van hun naam.Natuurlijk komt hij dan even over uit New York om het 30-jarig jubileumfeest van het improv-gezelschap te vieren met twee voorstellingen in Tuschinski. Even geen film, maar steengoede stand-up.

Meyers behoort tot de lange lijst van comedians die het na hun Amsterdamse tijd ver hebben geschopt in de Amerikaanse comedy wereld. Je komt hun namen tegen als presentatoren, regisseurs, schrijvers of acteurs bij shows als Saturday Night Live, The Daily Show, Urinetown, The Office, The Colbert Report en natuurlijk Late Night with Seth Meyers.

Meyers die in de Trump-jaren van zijn televisieshow een baken van scherpe, intelligente anti-Trump humor maakte, schuurt in zijn stand-upshows tegen het cleane sfeertje van Jerry Seinfeld aan. Zijn Netflix-special Lobby baby leverde hem een Emmy-nominatie op voor ‘Outstanding Writing for a Variety Special’.

Het imago van de ideale schoonzoon is misschien wat overdreven, maar het komt wel behoorlijk dicht in de buurt. Toch krijgen onschuldige onderwerpen als leerachterstand door covid, Sneeuwwitje, zijn deelname aan Finding your roots (een soort Verborgen verleden-programma) of de poging van zijn vrouw om grof taalgebruik binnen het gezin binnen de perken te houden, een slimme twist, waardoor ze toch weer edgy worden.

Door zijn goed ingeslepen Amerikaanse materiaal weeft hij wat herinneringen uit zijn Nederlandse jaren. Vooral zijn verhaal over de Efteling, een pretpark waar je blijkbaar het meest van kunt genieten als je LSD hebt gebruikt, is meesterlijk. Over de inmiddels aangepaste attractie ‘Monsieur Cannibale’ met de ronddraaiende kookpotten had Meyers ruim twintig jaar geleden ook al bedenkingen vanwege het racistische tintje. Er was de Black Lives Matter golf voor nodig om dat ook tot de directie van de Efteling te laten doordringen.

Meyers, netjes opgevoed in de suburbs, had het eigenlijk na één jaar Amsterdam wel gezien, en wilde terug naar het vertrouwde Chicago, om lid te worden van het befaamde improv-gezelschap Second City. Maar na een avondje stappen met de barkeeper van de Boom-club kwam hij op een maf feestje terecht met een pick up, heel veel planten en bruisende mensen, waardoor hij besefte dat hij nog wat langer moest afkicken van zijn rustige, beschaafde jeugdjaren.

Die extra Amsterdamse jaren hebben de basis gelegd voor een bloeiende comedy carrière, waar we ruim twintig jaar later gelukkig in Amsterdam nog even van hebben kunnen genieten. En het loont om te onthouden wat hij vertelt. Zijn argumenten om liever naar een begrafenis dan naar een bruiloftsfeest te gaan zijn niet alleen zeer vermakelijk, maar ook heel overtuigend. En voor ouders die hun kinderen principieel niet slaan heeft hij een waardevolle tip hoe je je agressie kwijt kan raken met uitgekookt en zogenaamd onbedoeld geweld.

Foto: Wesley Verhoeve