Choreograaf Loïc Perela is neergestreken bij Dansateliers Rotterdam. Eerder maakte hij werk onder de vleugels van Conny Janssen. In zijn nieuwe stuk Senses wil hij de zintuigen heractiveren zodat de mens een verse en intense blik op de wereld kan krijgen.
Na een mooi abrupt begin, alsof ineens een knop omgaat, lijken de vijf dansers (Bilal Bachir, Heleen van Gigh, Arina Lannoo, Johannes Lindh en Cassidy Carbine) te worden voortgewerveld door een enorme windmachine. Ze reageren op elkaar als spreeuwen in een zwerm. In elkaars slipstream worden ze meegezogen, de patronen verdikken zich en waaieren dan weer uit elkaar. De storm leidt tot vluchtige ontmoetingen. Het is hard werken tegen de wind in; vooral de drie vrouwen blijken geen natuurlijke hardlopers. De soundtrack van Ilya Ziblat waait ronkend mee; vaag door het geruis heen kun je tonen onderscheiden.
Was contact aanvankelijk gericht op het vermijden van botsingen, gaandeweg krijgen de dansers meer interesse in elkaar. Soms komt er een op de grond terecht en cirkelen de anderen als planetenbanen om hem of haar heen. Blikken ontmoeten elkaar, de dansers steunen elkaar ruggelings bij het opstaan en gaan zitten. Het contact intensiveert en gaat zelfs over in een omhelzing. De individuen worden een op elkaar betrokken groep, die gelijk kan opereren in ritme en tempo. Uiteindelijk komen ze tot rust, ieder op zijn eigen plek. Als rietstengels veren ze tevreden heen en weer, dankzij het zintuiglijke contact losgezongen van de hijgerige hectiek van het moderne bestaan.
Perela is een man met een missie. ‘Wij – de performers, het publiek en ik – ondergaan een ervaring die in ons voort zal klinken en die, via verschillende ingangen, een nieuw bewustzijn op zal roepen.’ Geen halve maatregelen dus, en een diep vertrouwen in de helende kracht van lichaam en beweging. Die is hard nodig, vindt hij, in ons voortgejaagde bestaan.
Zo bezien is Senses een dansoefening in mindfulness. Het is een consequent, lineair stuk, waarvan de reikwijdte helder en overzichtelijk is. Het woord avondvullend is wat ruim gekozen; Senses lijkt eerder een studie op weg naar iets groters. De dansers wervelen er met meer inzet dan virtuositeit doorheen. Er is overgave en onthechting nodig om een paardenbloempluisje in de wind te zijn.
Foto: Charlotte Brand
