‘De mens is een zwijn voor de medemens.’ Als ober in een twijfelachtig etablissement kan Nicoline Raatgever de walging voor haar gasten nauwelijks verhullen – ze onderneemt er overigens ook geen enkele poging toe. De ontmaskering van fatsoen en waardigheid staat centraal in drie voorstellingen die donderdag op de Parade in Eindhoven het mistroostige weer trotseerden. (meer…)
Negen jaar is het geleden dat Tom van Kalmthout en Yannick van de Velde als jonge honden de cabaretakker begonnen om te ploegen. Met flitsende sketches vol incorrecte, schaamteloze, soms heerlijk flauwe en puberale humor, absurde hersenspinsels en onvoorspelbare wendingen. Spatzuiver getimed en geacteerd. In hun derde theatershow Schau gaat het duo Rundfunk opnieuw anderhalf uur heerlijk los.
Na afloop vraag je je af uit welke bron Van Kalmthout en Van de Velde toch putten. Voorlopig nog een waarvan na twee comedyseries voor tv, de theatershows Wachstumschmerzen en Todesangstschrei, plus de film Jachterwachter geen dorre bodem in zicht is. Dat is een zegen voor de grote schare fans, want ook die zijn nog lang niet verzadigd en uitgelachen.
Er is op dit moment geen theaterduo dat zoveel lach uit de zaal weet te trekken als Rundfunk. Die lach, daar gaat het om. Zoals in ‘Modekijk met Lodewijk’, een straatinterview met een ‘stijlicoon’. Of de absurde sketch met Manke Mario, gevreesd maffiakopstuk. Lachen en schrijnen gaan samen in sketches als de speeddate vol beledigingen of Erwin, de liefhebbende zoon met een onweerstaanbare behoefte zijn ouders uit hun lijden te verlossen.
Schau is om te kijken en te beleven. De titel zegt het al, het is het Duitse woord voor ‘Kijk’. Soms denk je dat je naar live uitvoeringen van cartoons van de absurdistische tekenaar Gummbah zit te kijken. Het is een zeer intelligent in elkaar gestoken voorstelling waarin ze in strak tempo sketches aan elkaar rijgen. Een rode draad is er nauwelijks en dat is geen gemis. Rundfunk laat het ook aan ons of we er iets meer uithalen dan de lach: een statement, boodschap, stof tot nadenken. Dat kan overigens best, maar da’s voor eigen rekening. Net als je ongemakkelijk voelen, geshockeerd of gekwetst.
Is hun comedy dan louter vrijblijvend? Nee. Dan doe je Van Kalmthout en Van de Velde toch te kort. De mensen die ze in hun sketches neerzetten kunnen in veel gevallen geen normaal gesprek voeren, zijn egoïstisch, narcistisch, nodeloos kwetsend naar elkaar. Empathie ontpopt zich tot pure wreedheid wanneer twee collega’s elkaar bij de koffiemachine tegenkomen, op de ochtend dat de een (Van Kalmthout) voor het eerste weer aan het werk gaat nadat zijn vrouw is overleden. Van de Velde is een akelig sadistisch mannetje, maar het is niet eens ondenkbaar dat je er iemand in herkent. Hoe absurd het ook wordt neergezet. Het is ook niet ondenkbaar dat je in eenzelfde spiraal van ruzie en onbegrip terecht komt zoals die in de speeddate-sketch, die begint met de simpele opmerking ‘waarom zucht je zo?’
Ook deze voorstelling is weer geregisseerd door Peter van de Witte, die als voormalig helft van het duo Droog Brood ongetwijfeld herkenning vindt in Rundfunk. Met hun enorme inventiviteit hebben Van Kalmthout en Van de Velde van alledaagse zaken absurde sketches gemaakt. De chemie tussen de twee is prachtig. Spel, inhoud, de onvoorspelbare wendingen en omkeringen zijn vaak al zo lachwekkend dat een ‘grap’ overbodig is.
Foto: Bram Willems
