Er is een woord dat de voorstelling Sag mir wo die Mädchen sind samenvat en dat is ‘chtonisch’. Het heeft te maken met zinnelijkheid, irrationeel gedrag. Met oude religies waarin priesteressen voorgaan. Het heeft te maken met moeder aarde, met opbloeien, afsterven en weer opbloeien. En het vindt plaats in een houten keet naast de zonnige terrassen van het festival Tweetakt.

Het is ook een geheimzinnige voorstelling. In een duistere houten keet wordt het handjevol toeschouwers door serieuze meisjes in witte jurkjes naar een zitbank geleid. De handen worden gewassen en de toeschouwer wordt gevraagd een stukje haar of een nagel af te staan. Die worden zorgvuldig in een glazen potje opgeborgen. Alsof je deelneemt aan een samenzwering.

Later laat een in het wit geklede voorgangster de verzamelde nagels en haar in een glazen pot langs haar lichaam glijden. Er volgen ogenschijnlijk oeroude of van ver komende rituelen en iedereen is bloedserieus. Dat alles onder het slaken van kreten en spreuken zonder correcte grammatica of duidelijke logica.

Het duurt even voordat je in de gaten hebt waar het over gaat. Over de 28.000 duizend dagen die we gemiddeld leven en dat daarna ons lichaam uiteenvalt in atomen. Dat die atomen niet verdrietig en ook niet dansend van ons afscheid nemen. Ze gaan gewoon over in andere vormen, zoals ze dat al vanaf het begin van de aarde hebben gedaan.

De toeschouwer wordt nog meer in zichzelf gekeerd als hij een blinddoek voor krijgt. Het geprevel van gebeden en scheppingsverhalen zijn dan nog hoorbaar. En wanneer daarna met een koptelefoon zijn oren worden afgedekt zelfs dat niet meer. De drukke Utrechtse binnenstad op een paar meter afstand is nu ver weg. Tijd en plaats vervagen. Alleen het voelen blijft over. De wit geklede serieuze meisjes leiden de handen van de toeschouwers en laten dingen voelen die ik hier niet wil verklappen.

Ika Schwander (17) tekende voor het concept, het spel, het geluid en de vormgeving van de voorstelling en weet iets te maken dat nog nooit eerder is vertoond. Zonder kunst en vliegwerk, zonder opera en zonder andere omslachtige stijlmiddelen brengt ze de toeschouwer naar een gevoelslaag waar hij allang niet meer was geweest. En dat is reuzeknap.

Foto: Lalou Schwander