Ariadne is boos. Woedend en scheldend klimt ze op een stoel. Hoe durft Theseus haar te verlaten, nadat zij hem uit het labyrint heeft gered en de Minotaurus heeft vermoord? ‘Aangebrande pannenkoek!’ ‘Doorzichtige wc-borstel!’ Roos is ook boos. Niet alleen zijn haar moeders ineens gaan scheiden, ze hebben ook nog eens háár hond Spikkel op Marktplaats gezet. Maar Roos klimt niet op een stoel. Roos verstopt zich stilletjes op haar kamer.

In Roos & Ariadne is het publiek getuige van de ontmoeting tussen twee schijnbare tegenpolen: de opvliegerige Ariadne en conflictvermijdende Roos. Floor Leene schreef een sterke toneeltekst waarin ze grote thema’s en emoties onderzoekt, zoals verliefdheid, opoffering, verlatingsangst en vriendschap.

Door dat soort abstracties in een concrete dialoog te gieten, die volledig in de belevingswereld van de jonge kinderen gebeiteld zit, waakt Leene voor een algemene of gesimplificeerde benadering van die thema’s. Het aanvankelijk ingezette contrast tussen Ariadne (boos en onredelijk) en Roos (lief en redelijk), blijkt al snel helemaal niet zo evident te zijn. Leene voert (gelukkig) geen flauw, naïef pleidooi voor een ‘gulden middenweg’ (want soms is het gewoon hartstikke nodig – of op zijn minst verdomd lekker – om even onredelijk kwaad te zijn). Eerder is dit een pleidooi voor emoties: in alle soorten en maten, van opkroppen tot uitkotsen.

Door de transparante regie van Daniël van Klaveren blijft het drama dicht op de huid van het handjevol publiek dat op stoelen verpreid tussen de spelers zit. Ondanks de sobere setting en het gebrek aan handeling, is er steeds volop dynamiek. Met hun kwetsbare spel, dat steeds vol op de emotie is gericht, sleuren Karlijn van Kruchten en (stagiaire én ontdekking) Patsy Kroonenberg zichzelf en het publiek vervolgens in doordenderende sneltreinvaart langs een heel spectrum aan menselijke emoties en onzekerheden. Ze zetten zich tegen elkaar af, vermanen zichzelf en de ander, en ontdekken dat ze meer op elkaar lijken dan ze eigenlijk dachten.

Wat Roos en Ariadne kortom doen, is een ode brengen aan de kracht van het theater: via de ander ontdekken dat je eigen emoties universeel zijn, en dat je wat kan leren van de manier waarop iemand anders ergens mee omgaat, net zo goed als dat een ander dat van jou kan leren.

Dus als je het even niet meer weet – en je zál het op een gegeven moment even niet meer weten, hoe jong of oud je ook bent – doe zoals Roos: zoek een rustig plekje, laat je door een draadje leiden naar een Griekse mythe of een ander oud verhaal, en spiegel je eraan.

Foto: Bart Grietens