Rise and Fall begint onverwacht als een soort komische sketch voor twee heren. De performers, waarvan de een de choreograaf zelf is, communiceren met het publiek in hun eigen taal met daarbij kinderlijke gebaren met hun wijsvinger. Het speelse element blijft nooit ver weg in de voorstelling die volgt. 

Een zeer vindingrijke choreografie ontvouwt zich: een enorm afwisselend repertoire van vallen en opstaan, stampen, tollen, koprol, schoudernekstand, kicks en armslagen passeert in een razend tempo de revue. Ze worden afgewisseld met grondsoli die, hoewel verstilder, met dezelfde energie doorgaan, als in de hectiek van het moderne leven zelf, waar zelfs slapen tot een activiteit geworden is in plaats van afwezigheid van activiteit.

Het zijn de enorme krachtsinspanningen om ambities waar te maken, dromen te realiseren. In een intense scène lijkt een dunne scherpe lichtstraal een belofte in zich te houden, maar ook een gevaar: de vingers van beide dansers worden verbrand elke keer als zij naar de kennelijk gloeiendhete bundel reiken.

De hele ruimte wordt uitbundig gebruikt, geen centimeter blijft onbenut, geen seconde oningevuld. Van meet af aan is het tempo adembenemend. De twee dansers zijn helemaal niet bezig om, in hun persoonlijke dansidioom dat ook gymnastisch-acrobatisch gevoed wordt, het proces van hun relatie vorm te geven: ze lijken vooral samen op te treden omdat ze gelijkwaardig zijn, hetzelfde lot delen.

Met hun aanstekelijk optimisme, gepaard aan hun fraai contrasterende presences, slagen ze erin het publiek snel en totaal voor zich te winnen. Dat optimisme moeten zij wel dag en nacht gaande houden, te oordelen naar de soms abrupte radicale lichtwisselingen. Solidariteit is onder alle omstandigheden van levensbelang om elkaar overeind te houden in de hectiek van het moderne leven.

In elk deel putten de dansers zich alleen of getweeën vol overgave uit in een schier eindeloze opeenvolging van uitdaging op uitdaging, prikkel na prikkel, duwen ze elkaar uit de weg, zwiepen ze elkaar onder de vloer, maar tillen ze elkaar ook weer op of rapen ze elkaar weer tezamen, totdat ze weer als uitgewrongen dweilen op de grond zakken en het spel weer van voor af aan beginnen kan. Bij alles houden ze de sympathie van het publiek moeiteloos vast en slagen ze er in om het publiek deelgenoot te maken van het belang van hun positieve energie.

Aan het eind spreken de dansers het publiek opnieuw toe, nog steeds compromisloos in hun eigen taal en zetten zij een passend punt achter hun engagerende statement.

Foto: Sisi Dance Theatre