In Retourtje Amsterdam-Maastricht, een samenwerking met Frascati Producties, toont regietalent van Toneelacademie Maastricht hun werk in Amsterdam in twee delen. Het eerste deel was alvast veelbelovend, met werk van Maxime Dreesen en Silke van Kamp, respectievelijk derde- en vierdejaars regiestudenten.

Samen met derdejaars acteur Tim Helderman ging Maxime Dreesen aan de slag met Heiner Müllers ultra-korte werk Hartstuk, van nog geen halve pagina lang. Ver van elkaar liggen in de grote zaal van Frascati twee lichamen, alleen het werklicht is aan. Dan staat een van de jonge mannen op, loopt op de ander af en fluistert hun namen. Het duurt een poos voor de ander zijn ogen open doet. ‘Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen?’ zegt hij. Dan ontspint zich een merkwaardige dialoog tussen de mannen.

Müllers tekst is absurd en zo ook deze vrije bewerking van Dreesen en Helderman, die twee zeer verschillende mannen laat zien; de een vol controle en ingehouden agressie, de ander vol overgave, dichterlijk naïef en aanhankelijk. Hun lichamen kronkelen voortdurend ongemakkelijk om elkaar heen, soms letterlijk in een omhelzing die ook een worsteling zou kunnen zijn. Dreesen en Helderman hebben het werk ongetwijfeld gemaakt in een kleine ruimte, de grote zaal van Frascati is dan ook een uitdaging om de intimiteit tussen hen en intensiteit van de dialoog overeind te houden. Dat lukt hen wonderwel.

Het tweede werk van de avond is een bewerking van het boek Lila, een roman uit 1996 geschreven door een onbekende auteur. Vermoedelijk een gevangene die zich toelegde op het schrijverschap, mogelijk is het de mannelijke hoofdpersoon van het verhaal. Maar daarover zijn de meningen verdeeld. Lila is een rauw werk, een liefdesverhaal, waarin het leven in de Franse Banlieu ademt. Voor haar bewerking van het boek putten Yentl van Stokkum en Jip Vuik echter ook uit andere bronnen – werk van Shakespeare en Ilja Leonard Pfeiffer – zodat een gelaagde, ritmische poëtische toneeltekst is ontstaan.

Dankzij deze zorgvuldig bewerkte tekst, maar zeker ook dankzij regie, spel en set komt het onmogelijke liefdesverhaal tussen Lila en Chimo tot leven. Zij is een provocerend meisje, dat met haar lichaam de jongens gek maakt. Hij is een straatjongen met ‘gevoel’. Ze vallen voor elkaar, we zijn getuigen van dat feit. Opsommingen van vulgaire scheldwoorden worden poëzie en de liederlijke omschrijvingen van Lila’s edele delen verlokken. In een verhalende dialoog tussen de twee ontspint zich ten slotte het drama.

Een strak landschap van verticaal hangende tl-buizen (ontwerp: Mees Walter) vertegenwoordigt de bomen van de Cite, de plek waar het verhaal zich afspeelt. De regie van Silke van Kamp is to the point en functioneel. Soms wordt een beweging versterkt of herhaald, de mise-en-scène is slim uitgedacht. Het ritmische en muzikale spel van Claire Hordijk en Leandro Ceder, die de jongen van de straat als geen ander belichaamt, is van hoge kwaliteit. Elk woord, elke lichaamsbeweging staat en overtuigt. Zowel tekst als regie zetten de zintuigen op scherp zet. Wat een cadeau, dit werk. Chapeau!