Achteraf is alles een verhaal. Althans, materiaal ervoor.

Dat na afloop van de voorstelling Renault 4 – een auto biografie de ruitenwissers van de auto die mij weer naar huis moest vervoeren gejat bleken, waardoor de bestuurster in een miezerig regentje turend haar weg moest zoeken, is een anekdote die, mits voorzien van de juiste bedding, onderdeel zou kunnen uitmaken van een verhaal over baldadige jeugd, omgaan met tegenslagen of de morele teloorgang van Nederland.

Oftewel: een gebeurtenis op zich zegt weinig, je moet er iets mee doen. Je moet er een verhaal van maken. Liefst een enigszins coherent.

En juist dat is een beetje de makke van de ‘auto biografie’ van het Friese theatercollectief Illustere Figuren. Het is een sympathieke voorstelling rond een bijna 50 jaar oude Renault 4 die het uitstekend zal doen op zomerfestivals, maar enige diepgang ontbeert. De auto in kwestie is tegenwoordig in het bezit van acteur Joeso Peters. Samen met mede-acteur Tim Verbeek heeft hij de voormalige eigenaars opgezocht en uit hun mond de verhalen opgetekend die de basis vormen van de voorstelling.

Wat er ontbreekt, is het grote verhaal. In het begin lijken de makers dat nog wel te willen vertellen, als over het geboortejaar van de R4 verteld wordt dat dat het jaar (1968) was van de grote Vietnam-demonstraties, studentenprotesten en de introductie van de kleurentelevisie. Maar gaandeweg hun zoektocht zijn ze te verliefd geworden op de bizarre anekdotes (welke oude auto kent ze niet?) en verwordt deze auto-biografie tot een serie losse scènes. Scènes die de beide acteurs volop de gelegenheid geven tot het spelen van allerlei typetjes: altijd lekker om een Duitse agent neer te zetten, of iemand met een Achterhoekse dan wel Groningse tongval.

Met de vraag hoe origineel de auto nog is als werkelijk elk onderdeel al vervangen is, wordt nog wel een poging ondernomen tot enige bespiegeling over het begrip ‘authenticiteit’, maar gek veel verder dan de constatering dat juist alles is vervangen om hem levend te houden komen de makers niet.

Ontroerend wordt het tegen het eind nog wel, als Peters memoreert hoe hij de auto ooit kreeg van zijn vader die er zijn laatste rit in maakte. Dat was in 2014, het jaar waarin ook Joe Cocker overleed. Van Cocker zijn tijdens de voorstelling een aantal grote hits te horen die, mochten we het niet weten, allemaal oorspronkelijk van andere artiesten waren. Niet origineel dus. Net als elk onderdeeltje van deze auto.

Peters en Verbeek zijn puike acteurs die de anekdotes smakelijk opdissen. En het mag dan allemaal niet al te diep graven, als het een aanleiding is om zelf de geschiedenis van uw oude barrel eens uit te zoeken, is dat mooi meegenomen.

Foto: Froukje de Jong