Remote sense van de Chileense choreograaf Rodrigo Sobarzo is, afhankelijk van hoe je het bekijkt, ofwel een slaapverwekkend trage voorstelling, ofwel een prachtig bewegend abstract schilderij. Als je voor dat laatste kiest wordt het trage tempo ineens van een poëtische schoonheid, maar die keuze vereist wel dat je de regels van het theater achter je laat. Eerder moet je kijken alsof je in een museum bent, of misschien alsof je een experimentele animatiefilm ziet.
Dan ga je wellicht niet direct op zoek naar logische verbanden als je een witte vloer ziet met daarop in het midden een berg zout en daarnaast een steiger, en een in het wit geklede Sobarzo die naar iets graaft. Zijn rustige bewegingen in een totaal witte omgeving laten hem eruit zien als een soort futuristische archeoloog, of misschien wel een bouwvakker die aan het werk is op de maan. Dat wat hij opgraaft zijn neongele vierkanten, die hij tegen een paar witte paaltjes plaatst. Zo bouwt hij verder aan de compositie waarvan hij onderdeel uitmaakt.
De pakweg dertig minuten durende performance brengt vervolgens allerlei objecten tot leven. Van de twee luchtblazers die aan een steiger bevestigd zitten, tot de schotel van een antenne waarmee licht wordt opgevangen en de zaal in wordt gestuurd, tot een door Sobarzo bestuurde drone. Sobarzo geeft de materiële en visuele kwaliteiten van deze objecten de hoofdrol. Hij speelt met contrasten: tussen licht en donker, tussen harde electronische muziek en stilte, tussen gladde oppervlakken en korrelig zout. Het begraven van een in plastic gewikkelde TL-buis in de berg zout vormt hier het mooiste voorbeeld van.
Als je je over het onconventionele Remote sense heen zet, zie je dat Sobarzo het idee van de performance op losse schroeven zet. De objecten staan centraal en hijzelf, ondanks zijn achtergrond als danser, gedraagt zich meer als een ondergeschikte knoppenbediener. Ondanks zijn bewegingskwaliteit stelt hij zich schuchter op, als een technicus. Hij wil geen tweede keer applaus ontvangen maar zet nog wel even de muziek aan bij wijze van ‘aftiteling’, terwijl de drone onheilspellend boven de berg zout blijft zweven. Wie bereid is de performer als een live beeldhouwer en schilder te zien, heeft misschien wel de beste blik gekozen.
