Sinds 15 december zijn alle theaters in verband met de coronamaatregelen opnieuw gesloten voor publiek. Repeteren mag nog wel, maar in plaats van te gaan try-outen en in première te gaan, gaat een voorstelling nu vanuit de repetitieruimte rechtstreeks ‘de ijskast’ in. Theatermaker Sadettin Kirmiziyüz: ‘Misschien was het uit zelfbescherming, maar echt verliefd ben ik er niet op geworden.’ (meer…)
Opnieuw geeft acteur en theatermaker Sadettin Kirmiziyüz het publiek een inkijk in zijn leven. Passeerden eerder zijn vader, moeder, broer en zus al de revue, ditmaal staat hij zelf centraal – en met reden. De radicalisering van Sadettin K. is een solo vol kwetsbaarheid en ironie, in een haarscherpe eindregie van Sarah Moeremans.
De balans opmaken, dat is wat Sadettin Kirmiziyüz, feitelijk doet in de De radicalisering van Sadettin K. Met een mini-Kalasjnikov in de hand staat hij voor een levensgrote met wit plastic beplakte tank, die eigenhandig lijkt te zijn gefabriceerd (decor Sacha Zwiers). De solo heeft aanvankelijk veel weg van een gevatte stand-upshow, waarin het publiek met grappen en grollen direct wordt verleid tot een avondje plezier. De komische aanpak is aanstekelijk, maar ook functioneel, zo blijkt later.
Bijna ongemerkt neemt Kirmiziyüz het publiek mee op een reis door zijn leven; de recente geboorte van zijn pasgeboren zoon passeert de revue, net als zijn toneelcarrière en zijn familieleden, die de grote inspiratie vormden voor zijn eerste voorstellingen. We krijgen een inkijkje in het effect ervan en krijgen een duidelijk beeld van de familiegeschiedenis.
Maar Kirmiziyüz duikt nog dieper in het verleden met een uitgebreide verhandeling over de veroveringen van het islamitische Ottomaanse rijk en zo komen ook de voorvaderen bovendrijven. Een oprukkend rijk, verschuivende grenzen, migratie, vluchtelingen; de solo verbindt, buitengewoon knap, dat verleden met de huidige politieke spanningen en levert daarbovenop ook nog eens ongezouten kritiek op bepaalde partijen in het complexe verhaal.
Kirmiziyüz kan zo kritisch zijn omdat hij in zijn spot ook zichzelf voortdurend op de hak neemt. Het is een overlevingsstrategie, zo blijkt. Maar ironie kan gemakkelijk omslaan in haat en dat is precies wat deze solo toont. Knap schakelend van het grote naar het kleine wereldleed en van het politieke naar het persoonlijke neemt Kirmiziyüz het publiek mee naar de psychologie achter dat mechanisme. De radicalisering van Sadettin K. is een belangwekkende voorstelling met een duidelijke boodschap. Die is hyperpersoonlijk en zit vol levenswijsheid.
Foto: Sanne Peper