Maak kennis met Jos en Marieke. Een volwassen mannenstem, die alleen maar stem is en je dus niet kunt zien, vertelt op kalme toon hoe gewoon deze volwassenen zijn. Maar waarom doen ze vervolgens zo raar? Dit is het uitgangspunt van Raar 1.5 waarbij Floyd Koster en Henke Tuinstra ook behendig spelen met ‘het nieuwe normaal’.

Wanneer een kleuter zegt ‘ik ben een vliegtuig!’ vindt niemand dat raar. Maar als een dertigjarige het zegt… Volwassenen proberen daarom de hele dag zo ‘normaal’ mogelijk over te komen. Maar vanuit het kleuterperspectief doen ze juist allemaal rare dingen, zoals stofzuigen, koffie drinken en eindeloos met elkaar praten, want ze kennen ontzettend veel woorden. En volwassenen zijn nergens bang voor, behalve voor stilte.

Onwennig betreden spelers Koster en Tuinstra de vierkante woonkamer op het toneel. Zoekend naar een houding proberen ze angstvallig op anderhalve meter afstand van elkaar te blijven terwijl ze praten over het weer en vakanties. Regelmatig verlaat Koster de kamer om onzichtbaar maar duidelijk hoorbaar te stofzuigen, waarna er uiteraard weer koffie wordt gedronken.

Maar meer en meer brokkelt de volwassen façade af. In liedjes met bijbehorende dansjes. In ‘silly walks’ die zo uit Monty Python hadden kunnen komen. In het perfect getimed elkaar napraten. In een spelletje tikkertje dat resulteert in op slapstickachtige wijze rond de woonkamer rennen. Maar ook in het quasi filosofisch je afvragen of een schilderij misschien niet liever iets anders wil zijn. Een echt mens bijvoorbeeld. Of een banaan. Uiteindelijk grijpt de mannenstem in. Wat deze volwassenen aan het doen zijn, is niet langer normaal. Houden ze soms niet van stofzuigen?

Raar 1.5 ontvouwt zich zo als een vrolijk absurdistische voorstelling waarin Koster en Tuinstra geen volwassenen spelen, maar zich verplaatsen in kleuters die net doen alsof ze volwassen zijn. En de mannenstem klinkt weliswaar volwassen, maar praat eigenlijk ook vanuit het kleuterperspectief. Raar? Welnee, dankzij het overtuigende spel en de hilarische tekst (Eva Gouda) is dat allemaal heel normaal. Net zoals de spelers het op anderhalve meter van elkaar spelen juist omarmen, om aan te geven hoe raar deze periode is, zeker voor kleuters voor wie al die afstandsregels weer iets raars van volwassenen zijn. Tegelijkertijd krijgen zinnen als ‘Ik ben bang voor de toekomst. Voor nare dingen, voor ziektes’ een zeggingskracht die ook kleuters begrijpen.

Raar 1.5 is zo ontzettend actueel, maar vooral tijdloos. De voorstelling houdt alle volwassenen een spiegel voor, want wie herkent zich niet in het geforceerd enthousiast reageren op vakantieverhalen die je eigenlijk totaal niet interesseren? En laat kleuters zien dat volwassenen net als zij zijn, maar doen alsof.

Foto: Remke Spijkers