Prikkelen en verwonderen wil choreografe Alexandra Meijer. Ze wil kinderen écht bereiken en écht verbazen en verrassen met haar gezelschap Keski.e.space. Als je de naam hardop leest hoor je de Franse vraag: wat is dat nu? Tevens zit er het woord ‘space’ in: ruimte. Het kinderdansgezelschap zoekt steeds nieuwe locaties op. Vertrouwde plekken waar je geen dans verwacht, en dan gaat die ruimte pardoes in beweging.
De nieuwste voorstelling Raaklijnen (7+) speelt zich wel af in een theaterzaal, maar de toeschouwer staat ook op de vloer en moet actief meedoen. De bewegingen en verplaatsingen zouden moeten aanzetten tot een nieuwe blik op vlakken en op ruimte in het algemeen. Op de première lukte dat niet.
Het Krokusfestival in Hasselt (België) is een belangrijke internationale plek geworden voor kinder- en jeugdtheater en voor dans voor jong publiek. Dansgezelschappen uit binnen- en buitenland brengen producties, er zijn ontmoetingen en vergaderingen tussen makers en programmeurs en het publiek krijgt veel premières te zien. Om de twee jaar geeft iemand uit de danswereld zijn of haar visie. Dit jaar was het Alexandra Meijer die haar Staat van de Jeugddans gaf.
Alexandra Meijer is de leidende choreografe achter Keski.e.space, een gezelschap dat een paar jaar geleden ineens heel verrassend in het oog sprong met een voorstelling in een supermarkt. Toeschouwers zagen plots van achter de diepvries een jongen en een meisje in fel gekleurde outfit opspringen, wegrennen naar de broodafdeling om elkaar springend en dansend uit te dagen. Een andere productie voor vierplussers speelde zich af op een grasveld, waar grasmaaiers met elkaar duetjes dansten. In een bibliotheek zochten en vonden koppels elkaar al dansend tussen stapels boeken, in boekenrekken en onder en op leestafels. Steeds met een (jong) publiek dat kwam voor de voorstelling, maar ook steeds tussen totaal onvoorbereide mensen. Alexandra Meijer wil met haar gezelschap en producties de jonge toeschouwer prikkelen tot andere perspectieven op de omringende werkelijkheid, tot dialoog met ruimte.
In haar Staat van de Jeugddans onderstreept ze het belang om kinderen te raken tijdens een voorstelling. Ze stelde vast dat de belangstelling en de waardering voor dans voor kinderen de laatste jaren in Vlaanderen enorm was toegenomen en dat zich dat ook financieel liet voelen, maar dat de besparingen van nu wel eens zouden kunnen zorgen voor een terug naar af. De besparingen zullen tot verschraling leiden, want ‘kunst sterft als de ruimte voor het experiment verdwijnt’, zei Meijer, ‘en dat moet men te allen tijde vermijden’. Ze riep makers, programmeurs en overheid op om niet met elkaar in concurrentie te gaan. ‘Er zal hardnekkige koppigheid nodig zijn om te blijven vechten voor erkenning, middelen en ruimte.’
Keski.e.space wil jonge artiesten de kans geven om te experimenteren, zo ook met Raaklijnen. Hierin laat choreografe Katrien Oosterlinck met haar twee danseressen en een danser het publiek de ruimte tussen mensen verkennen, ontdekken, vormgeven. Het publiek moet door bewegingen die ruimte zelf proeven en ervaren. De toeschouwers worden opgesplitst in drie groepen die een gele, oranje of rode cirkel krijgen. Zij volgen hun ‘leider’ naar een ruimte waar plastic lappen liggen: een lange rechthoek, een driehoek, een vierkant, allemaal in de drie kleuren.
Het publiek volgt de dansers: ze lopen, ze gaan zitten, staan weer recht, gaan een andere kant uit, passeren elkaar, rusten, kijken naar het dansspel van de drie performers. Die benaderen elkaar heel wisselend, lief of agressief, in het bekende spel van aantrekken en afstoten. Het publiek verplaatst zich weer kriskras in de ruimte. Beweging als vormenspel, waarin lijnen en patronen elkaar raken en langs elkaar heen gaan. Raaklijnen is bedoeld voor kinderen van 7+. Nu heb ik jongens van die leeftijd voor ogen, en ik zie hen die bewegingsopdrachten zeker niet in een groep doen. Je zou eerder zeggen dat het een productie kan zijn voor kinderen van drie tot vijf jaar.
Probleem bij de première was het feit dat er tussen de vele volwassenen (professionele kijkers) maar heel weinig kinderen waren. Die groep volwassenen deed braaf, bijna als aapjes, de bewegingen mee en onderdrukte hier en daar een giechel. Ik geef toe dat meedoen niets voor mij is. Ik zit liever aan de kant en wil op die manier de energie die vanuit dans kan gaan in mij laten stromen. Actief hoeft dat echt niet. Maar goed, ik deed dus mee …
De klanken die live gebracht werden wilden een bepaalde sfeer scheppen, maar konden de massa grote mensen niet beroeren, en zeker mij niet. Ik vrees dat ik als recensent een première heb meegemaakt op het verkeerde moment, met een verkeerd participerende publieksgroep. Ik was over de vorige producties steeds enthousiast, dat waren frisse producties voor jong én oud, maar deze nieuwe deed mij niets. En ik weet echt niet hoe Raaklijnen kinderen zou kunnen roeren.
LAP is een jong dansgezelschap dat educatie in dans hoog in het vaandel draagt. Ze nemen als uitgangspunt herkenbare situaties voor kinderen en zetten die dan om in abstracte dans. Hun eerste productie Choco of kaas ging over keuzes maken. In Level Q zijn, zoals de titel laat vermoeden, games de inspiratiebron. (meer…)
Van Bounce, de openingsvoorstelling van festival De Betovering, veer je niet uit je stoel. Dat heeft te maken met onhandige keuzes van het festival, maar bovenal met de dramaturgie van de performance. De inzet is helder – vier dansers moeten zich verhouden tot een groot, onbeweegbaar object – maar een spannend en onvermijdelijk conflict wordt het niet. (meer…)
Dans wordt dikwijls beschouwd als een ontoegankelijke en abstracte kunstvorm, die weinig geschikt is voor kinderen. En misschien is dat ook wel zo als we kijken naar de gekunstelde vormen van de academische dans. De Noorse choreografe Hege Haagenrud zet dat debat op scherp. In haar voorstelling Juryen (De jury) laat ze het oordeel over […]
Als de lichten zijn gedoofd blijf je overdonderd aan je stoel genageld zitten. De opgenomen en versterkte omgevingsgeluiden hoor je nog in jezelf, de voetstappen klinken als een beat nog na. We waren in de aankondigingsflyer gewaarschuwd: ‘We willen ons publiek uitputten.’ En dat is deze groep gelukt, en hoe. De energie die van het podium […]
