Hoe erg is een voetbalvrouw? Heel erg, volgens Pumps & penalties. Maar dat is dan ook een parodie. Voetbalvrouwen zijn domme, nietsontziende, hebzuchtige sletten, die alles doen om een voetballer in hun bed te krijgen om zo een comfortabel leven tegemoet te gaan. Is dat leuk genoeg om er een voorstelling over te maken?

Bij de première in Gouda loopt het publiek over de groene loper naar binnen, tussen twee van die slappe kokers door die door een luchtstoom overeind worden gehouden. Je ziet ze nogal eens in het stadion. Binnen hangen ballonen in voetbalprint. Op het podium maait een jonge vrouw, te aardig om voetbalvrouw te zijn, het kunstgras. Alles ademt voetbal, bij de première van Pumps & penalties. En toch gaat de voorstelling daar niet over, maar over de randverschijnselen.

Omdat goede voetballers rijk worden, zijn ze een interessante prooi voor dames die zich een gemakkelijk leven in willen huwen, ook als ze nog geen doelpaal van een buitenspelval kunnen onderscheiden. Als loodgieters een voetballerssalaris zouden krijgen, zou het stuk over loodgietersvrouwen gaan.

Intussen is de voetbalvrouw een fenomeen op zich geworden. De volkswijsheid wil dat ze zich met te veel make-up op hun hoofd van nagelstudio naar modewinkel begeven, hun naam verbinden aan kleding of accessoires en/of carrières najagen als presentatrice of zangeres. In het stuk proberen een langbenige Twentse (Jolanda van den Berg), een voluptueuze Oekraïense (Maaike Martens) en een kittig tralalameisje (Birgit Schuurman) onder de pannen te komen bij drie voetballers (Rutger de Bekker, Rein Hofman en Juneoer Mers). Ze laten zich helpen door voetbalvrouwenmakelaar Fausto (Han Oldigs) en chanteren er lustig op los. De eenvoudige, oprechte Merel Mees (Eva Poppink), inderdaad het grasmaaistertje van het begin, doorkruist de plannen met haar liefde voor de meest getalenteerde speler.

Pumps & penalties melkt de meest voor de hand liggende clichés uit de voetbalwereld uit. Is er nou niemand in zo’n maakproces die een beetje op de kwaliteit let? De sufgeciteerde uitspraken van Mart Smeets en Louis van Gaal komen herhaaldelijk langs, net zoals de racistische, antisemitische en seksistische uitwassen. Omdat die meer getoond worden dan aan de kaak gesteld, is het effect eerder bevestigend dan ontmaskerend. Om een voorbeeld te noemen: Juneoer Mers speelt als een Zwarte Piet van voor de discussie en belt na een liefdesverklaring aan Merel meteen zijn andere vriendinnetjes.

Jasper Verheugd (script en regie) en Niek Barendsen (script) lijken niet verder te hebben doorgedacht dan de eerste brainstormresultaten. Er is één uitzondering: de verwachte teksten van Johan Cruijff komen na een absurde wending in het verhaal onverwacht uit de monden van drie herkauwende lama’s. Dat is zo maf dat het weer leuk wordt. En wannabe-Spice Girl Birgit Schuurman zingt haar takkie-takkie boem boem, come fukkie in my room room-liedje met evenveel onbenulligheid als enthousiasme. Over the top kan best leuk zijn.

Af en toe barsten de acteurs uit in een liedje, al is de term ‘musical’ te veel eer. Muziek en teksten (Peter van de Witte) zijn niet indrukwekkend, maar de cast zingt goed. Deze acteurs kunnen echt wel wat. Ze verdienen meer dan Pumps & penalties.

Foto: Leo van Velzen