Relaties, carrière, leven en dood, schoonheid en lichamelijk verval: het passeert allemaal de revue in Powervrouwen. De eerste voorstelling met deze titel, die eind 2013 in première ging, bleef wat braaf. Maar het vervolg is een verrassing. Na een kabbelend begin nemen de verhalen van de vrouwen een onverwachte wending en krijgen ze écht p-o-w-e-r.

Vrouwen hebben een baan, doen het huishouden en voeden de kinderen op. Als mannen thuiskomen, duiken ze achter de krant en vallen ze op de bank in slaap. En als hun vrouw te oud wordt, ruilen ze haar gewoon in voor een jonger exemplaar. De beginsketches van Powervrouwen 2 gaan over scheve verhoudingen tussen de seksen en zijn een beetje zuur van toon. De dames lopen met enorme tassen over de Huishoudbeurs en nemen elkaar in tragikomische scènes in vertrouwen over hun problemen. Als dit maar niet anderhalf uur zo doorgaat, denk je dan even.

Maar al snel keert het tij en blijkt de voorstelling haar ondertitel ‘een revue van nu’ waar te maken. De Powervrouwen zijn geestig, inventief en ontroerend en hun revue is een verrassing. De letters van het woord p-o-w-e-r staan levensgroot op het toneel en daaromheen bewegen zich zes sterke theaterpersoonlijkheden. Dieuwke Tönissen, Ziarah Janssen, Cystine Carreon, Mylène d’Anjou, Lieneke le Roux en Pamela Teves vormen een goed op elkaar ingespeeld ensemble maar komen ook als individuen stevig over het voetlicht.

Er zijn hilarische en ontroerende scènes over facelifts en liposuctie, verliefd zijn op je baas of angst voor de ouderdom. Maar het spannendst zijn de scènes waarin de generaties vrouwen naast of tegenover elkaar komen te staan. Zo zingt Tönissen een kwetsbaar lied voor de baby in haar buik. Terwijl Le Roux haar angsten uitspreekt over haar tienerdochter die misschien pillen slikt of zich laat gebruiken voor een Breezer. Teves vertelt even later hoe ze haar kleindochter voorleest voor het slapengaan. Zij troost het meisje met geruststellende woorden. Opa is niet dood, hij is een ster aan de hemel. ‘Allemaal leugens,’ zegt ze. ‘Maar ja, je kunt zo’n kind toch niet vertellen hoe de wereld écht in elkaar zit?’

Geestig zijn de vrijgevochten vrouwen die stoere verhalen vertellen over hun uitbundige seksavonturen. De veel jongere Janssen luistert met opgetrokken wenkbrauwen naar de hysterisch lachende D’Anjou en Le Roux. Als ze haar vragen hoe zij het doet met haar vriend vertelt Janssen achteloos dat hij lekker voor haar kookt, het bad laat vollopen en dat ze na het kijken van een filmpje tevreden in elkaars armen in slaap vallen. De scène is zowel grappig als schrijnend. De twee vijftigers hebben het idee dat ze enorm vrijgevochten zijn, maar de vrouw van nog geen dertig is eigenlijk veel geëmancipeerder en het komt haar allemaal aanwaaien.

In Powervrouwen 2 gaan de vrouwen (geregisseerd door Bruun Kuijt en muzikaal bijgestaan door Wim Veenhof) de diepte in. Ze durven het achterste van hun tong te laten zien, doorbreken de rolpatronen en laten zien dat zij nog genoeg energie hebben voor een Powervrouwen deel 3. De voorstelling is geen feestje voor vrouwen alleen, ook de mannen in de zaal van De Kom in Nieuwegein lagen soms dubbel van het lachen en zongen mee met het slotlied.

Foto: Raymond van Olphen