Een man en een vrouw staren naar de etalage van hun eigen schoenenwinkel. Daar staan ze te pronken met hun dozen, sierlijke en elegante damesschoenen. Maar helaas zijn ze onverkoopbaar. ‘Je moet hoop houden’, zegt de man over zijn winkeldochters. De vrouw is minder optimistisch. Ze heten Ferry en Meta. Om toch van hun helaas onverkoopbare waar af te komen bedenken ze de Knotsgekke Snuffeldagen. Alleen al met die eerste scène weten Servaes Nelissen en Ilse Warringa aan hun voorstelling een mooie sfeer van droefenis en humor te geven. Onder de verrukkelijke titel Popje, hou je muil (alle schoenen de deur uit), uitgebracht bij Feikes Huis, combineren Nelissen en Warringa hun talenten: die van poppenspeler én comédienne, die van mimespeler én van cabaretière.
Het resultaat is onweerstaanbaar. Recent was Nelissen te zien in de ontroerende voorstelling Mijn vader was poppenspeler waarin hij het acteren verbindt met poppenspel, nu gaat hij een stap verder door met Warringa een nieuw element aan zijn werk toe te voegen: dat van een verbluffend goed samenspel. Het decor stelt een ouderwets ingerichte schoenenwinkel voor, Schoenenhuis Fermeta. Het huwelijk van Ferry en Meta is al net zo vastgelopen als de verkoop van hun waar. Meta probeert met onverstoorbare energie hun liefdesleven nieuw elan te geven. Als ze erachter komt dat haar man in het magazijn, waar hij urenlang vertoeft, fantasieën heeft over ‘borsten en schoenen’, probeert ze in een seksueel rollenspel met hem mee te gaan. Dat levert een knappe, indringende scène op.
Nelissen sluit een bondje met het publiek door telkens erop te wijzen dat Meta haar mond niet kan houden; vandaar de titel. Hij draagt een bril met buitensporige neus en plaksnor, een rudiment van hun gezamenlijke plan het verhaal De neus van Gogol op het toneel te brengen. Het absurdisme waar Gogol zich van bedient – een neus die zelfstandig op pad gaat – keert in deze voorstelling terug. Hilarisch is de eetscène waarin het echtpaar schoenen en veters als maaltijd nuttigt, kauwend op het onverteerbare leer. Poppen spelen een grote rol. Eerst plaatst Nelissen ze in de etalage om klanten te lokken, daarna gaat het poppenspel echt beginnen, begeleid door live-muziek, gezongen dor Warringa, zoals het weergaloze ‘These Boots Are Made For Walking’ van Nancy Sinatra en ‘Long John Blues’ van Bette Midler. Ook de Carpenters klinken op met ‘We’ve Only Just Begun’ en in een gevoelvolle en humoristische scène waarin Nelissen en Warringa een stomme film naspelen klinkt ‘Elégie’ van de Franse componist Gabriel Fauré. Als Warringa met rauwe stem zingt over schoenen die gemaakt zijn voor ‘walking’, dan plet ze met haar voet de pop aan wie Nelissen bezieling geeft.
Als het tweetal besluit de schoenenzaak op te geven, zetten ze hun zinnen op een parenclub, ook Fermeta genoemd. Nelissen speelt mime met telkens een paar dames- en herenschoenen waarvan een van de twee vreemd gaat met een ander. Maar, benadrukt hij, het doel van een ‘parenclub is je eigen partner beter te begrijpen’. Afgelopen zomer stond de voorstelling op de Parade, nu is er een volwaardige theateruitvoering van gemaakt waarvan Marijn van der Jagt de eindregie deed. Liefde voor schoenen krijgt een zeldzame en absurde vertolking door de beide spelers die met veelzijdig spel en treffende expressie in elke scène, hoe verrassend de snelle wendingen ook zijn, telkens het verhaal boeiend weten te houden.
Foto: Saris & den Engelsman
