De Grieken dragen trainingspakken van Adidas. Achilles zit voor de tent in een campingstoeltje, drinkt Heineken en laat zich gewillig verleiden door Patroclus. Tussen de bierkratjes, waslijnen en kamerplanten zitten de Griekse strijders zich vooral te vervelen. Het zijn de laatste jaren van de Trojaanse Oorlog, om de mooie Helena natuurlijk, en Achilles weigert te vechten tegen zijn rivaal aan Trojaanse zijde, Hector.

Op het Amsterdam Fringe Festival speelt Pony Camp: Troilus & Cressida van studenten van de Otto-Falckenberg-School, in samenwerking met de Münchner Kammerspiele. Regisseur Stephanie van Batum heeft Shakespeare’s tragedie bewerkt tot een hilarisch-kleurrijke voorstelling. Zo klappen de Grieken steeds hysterisch als de naam van Helena (Stacyian Jackson) valt en worden veldslagen uitgevochten in droogkomische choreografieën. De Griekse soldaten gooien hun vuist vol overtuiging in de lucht op ‘Follow the leader’, terwijl ze driftig heen en weer springen. Gelukkig voorziet een verteller (Tom Afman), in kostuum achter een microfoon, alles van gepast commentaar.

De Grieken met hun slinkse plannetjes staan lijnrecht tegenover de Trojanen, die zich al evenveel grootspraak permitteren. In Pony camp worden de verschillen geïllustreerd door een taalbarrière: de Grieken spreken Duits, de Trojanen Engels. Zij zijn daarbij alleen te zien op videobeelden, die op het tentdoek worden geprojecteerd. De weerzin van Achilles (Colin Hausberg) om de confrontatie met Hector aan te gaan, vormt de voornaamste verhaallijn in de voorstelling. Achilles blijft liever in de tent met Patroclus (William Bartley Cooper), terwijl zijn kornuiten beramen hoe zij de Trojanen verslaan. Deze vertelling is welbekend uit de Ilias, maar Shakespeare plaatst hier het liefdesverhaal van de Trojaanse Cressida en Troilus middenin. Cressida wordt uitgeleverd aan de Grieken en belandt zo in het kampement waar onder andere ook Ajax (Bekim Latifi) en Odysseus (Louis Nitsche) verblijven met hun aanvoerder (Cyril Manusch).

In Pony camp wordt volop gesmeten met grote begrippen als heroïek, lafheid en verlangen, terwijl de praktijk er een stuk knulliger uit ziet. Met haar spetterende vormgeving (Lucas Groß) en het sterke spel is de voorstelling een pamflet tegen grote woorden die de werkelijkheid overschaduwen. De ‘beste strijder’ van de Grieken, Ajax, maakt zichzelf alleen maar belachelijk en Helena (‘de mooiste vrouw van de wereld’) is uiteindelijk meer mythe dan mens. Ondanks alle extravagantie is Pony camp daarbij opvallend klassiek van toon. Hierdoor is de voorstelling méér dan bombast, waardoor je zou wensen dat deze studenten vaker Shakespeare naar hun hand zouden zetten.

Foto: Federico Pedrotti