Vijf nieuwe dansfilms zagen het licht tijdens de presentatie van Point taken, alweer de derde editie van het samenwerkingsproject van het Mediafonds, het Fonds Podiumkunsten, de NTR en Cinedans. De kruisbestuiving van choreografen en filmregisseurs levert ook ditmaal een aantal juweeltjes op.

Rimpelloos sluit het water zich na haar val in de peilloze diepte – een krachtig beeld dat associaties oproept met het werk van videokunstenaar Bill Viola. Op poëtische wijze tonen theatermaker Jakop Ahlbom en filmregisseur Boudewijn Koole in Off ground de relatie van een moeder en haar zoon, een kind nog. Teder en liefdevol is hun spel vervat in een betoverende choreografie van overgave en verlies. De jongen zit onder de tafel aan de voeten van zijn moeder, vingers lopen over het tafelblad. Een kleine aansporing van de een zet de ander in beweging.

Louise Lecavalier, wereldberoemd geworden als boegbeeld van het Canadese dansgezelschap Lalala Human Steps, verleende haar samenwerking en dat werpt zijn vruchten af. Maar ook de jonge Antoine Masson is goed gecast. Subtiel en daardoor des te schrijnender wordt het afscheid van de moeder zichtbaar. Eenmaal alleen danst het kind; op ontroerende wijze tast hij haar bewegingen af, alsof hij haar probeert te voelen en tot leven te brengen. In de korte dansfilm – net als alle andere Point taken-bijdragen – spreken de bewegingen voor zich en geeft een aantal special effects een extra dimensie.

Ook in One man without a cause van choreografen Emio Greco en Pieter C. Scholten en filmmaker Arno Dierickx gaan dans en film een intrigerende dialoog aan. Beelden van drama en dans wisselen elkaar af waarmee tussen de daadwerkelijke acties en de innerlijke belevingswereld wordt geschakeld.

Mishandeling, moord en liefde. Voor One man without a cause namen de makers de roman l’Etranger van Albert Camus als uitgangspunt. Schijnbaar onaangedaan lijkt de hoofdpersoon in de dansfilm, vertolkt door Dereck Cayla, toe te kijken of deel te nemen. Een grijns tekent zijn gezicht zo nu en dan. Als een vreemdeling in zijn eigen omgeving beweegt hij zich voort, met stapels dossiermappen in zijn armen. De dansscènes spelen zich af op een kaal toneel, waarbij de camera de dansers dicht op de huid zit – in het vizier heeft als opgejaagd wild. Mysterieus, maar ook onontkoombaar en intens is One man without a cause.

In Egon, over de laatste uren van de schilder Egon Schiele, laten choreograaf Thom Stuart en regisseur Michiel van Jaarsveld minder aan de verbeelding over. Koortsdromen verdringen hier de realiteit en maken plaats voor herinneringen.

De overige twee films nemen het landschap als speelvlak en als hoofdrolspeler. Dat een vergezicht op een olijfboomgaard geestig kan zijn, tonen choreograaf Aitana Cordero en filmmakers Vico Chaja Hertog en Nir Nadler in Harvest. Op de uitgestrekte, glooiende hellingen met talloze bomen, onttrekt slechts een enkele boom zich aan het verder roerloze regime door zijn bladeren wild heen en weer te wuiven. Harvest laat ook de agressie zien waarmee de mens de natuur te lijf gaat. Als de ME die een kraakpand probeert te ontzetten gaan de dansers de bomen te lijf met hun wapenstokken om de olijven eruit te ranselen.

Minder geslaagd is What’s unfolding van Hillary Blake Firestone en Leendert Pot waarin verschillende tentjes – een sterke vondst – het landschap en de elementen proberen te trotseren.