In een innemende, beeldende solo neemt Ariadna Rubio Lleó haar publiek mee naar het verhaal achter Pocahontas. Met hulp van veel theatrale verkleedpartijen leidt ze ons door een geschiedenis van kolonialisme en kapitalisme. Haar lichaam vormt de basis; naïviteit en onschuld zijn haar wapens.
Van een stapel blauwe matten is een vloer gebouwd, langs die vloer zijn tal van props uitgestald; torso’s van paspoppen, doeken, planten en een springkussen. De set van de voorstelling Pocahontas houdt het midden tussen een repetitielokaal en een kinderspeelhoek.
Op de vloer ligt ook een flinke berg kleding, tussen alle ‘rotzooi’ in staat achterin een kleine tafel met stoel en computer. Met een lelijke blonde pruik, blote benen en cowboylaarzen verschijnt Ariadna Rubio Lleó. In plat Amerikaans bedankt ze eerst de sponsors van de voorstelling, om daarna ritmisch alle meewerkende Indianenreservaten en -stammen op te noemen. De toon van de voorstelling is gezet, het is een geweldige lijst klanken bij elkaar.
Met het aan- en uittrekken van kleding wisselt Rubio Lleó (ook lid van theatercollectief Schwalbe) steeds van rol. De rokende cowboy transformeert in een vrouwelijk personage, verschillende versies van Pocanhontas passeren zo de revue. In wonderlijke korte, soms sensuele acts, verleidt Rubio Lleó haar publiek spelend met taal, ritme en lichaam. Soms is ze bijna naakt en staat ze even op haar hoofd met haar benen in spagaatstand. Een hele poos weet je niet waar al die acts en verkleedpartijen toe moeten leiden. Maar hoe rommelig de voorstelling aanvankelijk ook lijkt, alles blijkt functioneel en krijgt uiteindelijke zelfs politieke betekenis.
Of ontdekkingsreiziger (en stichter van Jamestown, Virginia) John Smith het bedacht heeft of niet, zijn verhaal werd wereldberoemd, mede dankzij de film Pocahontas van Walt Disney. Die film heeft Rubio Lleó als uitgangspunt genomen. Hoogtepunt is uiteraard de tussenkomst van Pocahontas als haar stam (haar vader) de gevangen Smith dreigt te doden. In de reeks komische reanactments halverwege de voorstelling trekt ze haar onderwerp naar het hier en nu, begeleid door de soundscape van de film. Pocahontas transformeert in een Afro-Amerikaan, in een stofzuigende moslima. Rubio Lleó zet de anekdote in een historisch perspectief, zonder daarbij haar eigen culturele bagage over het hoofd te zien.
In welke periode of welk werelddeel dan ook, altijd worden groepen mensen onderdrukt, of erger nog uitgebuit en uitgemoord. Speels en ritmisch laat Rubio Lleó de berg kleren transformeren. Ongelooflijk knap weet ze de kijker stap voor stap in grote universele thema’s mee te slepen. Man en vrouw, onderdrukker en onderdrukte, machthebbers en slachtoffers. Consequent zet ze de figuur van Pocahontas in als symbool van het onrecht. Om haar ten slotte opgedoft als vredesduif te laten zingen tussen het slagveld.
Foto: Julian Maiwald
