De muzikale theatervoorstelling voor 4+ Pluk van de Petteflet begint op een leuke en bijzondere manier. Als het doek opgaat zie je op het toneel alleen wat onbestemde rommel. Op een soort steiger staat een decorschilder. Hij schrikt zich een ongeluk als hij de zaal vol kinderen ziet en roept de schoonmaakster en wat technici er bij.

Wat moeten ze doen? Er is helemaal geen voorstelling gepland en de acteurs en de decors zijn er ook niet. Maar dapper besluiten ze het dan maar zelf te spelen, aan de hand van het boek van Annie M.G. Schmidt en met wat er toevallig voorhanden is als decor. De steiger moet de Petteflet voorstellen, van een rode gereedschapskist en een luidspreker wordt het kraanwagentje van Pluk gemaakt, twee kinderen uit het publiek zullen Pluk en zijn vriendinnetje Aagje spelen.

Het lukt allemaal wonderwel. Pluk (op de première gespeeld door Julius de Vriend, er zijn nog twee jongens die Pluk spelen) en Aagje (Eva Kolsteren, idem) zijn hartveroverend verbaasd en droevig om wat er allemaal om ze heen gebeurt. De volwassen spelers maken muziek en rare geluiden op piano en viool, en ze duiken van de ene rol in de andere, met soms schitterend resultaat. Bijvoorbeeld Stijn Westenend als een reusachtige vader Stamper, Femke Bouma als Aagjes moeder, de nette mevrouw Helderder, Diederick Ensink als de raadselachtige Heen- en Weerwolf en Cystine Carreon onherkenbaar als een vreselijke parkmeester, die van de wilde Torteltuin een betonnen plein wil maken, waar geen dier meer kan wonen en geen kind meer wil spelen.

Er komen nog zes vrijwillige kinderen het toneel op om de kleine Stampertjes te spelen en op gezette tijden worden er gezamenlijk liedjes gezongen en meegestampt. Het is rommelig en het is helemaal in de geest van Annie Schmidt. De strijd tegen de kale netheid van de parkmeester en mevrouw Helderder wordt door de kinderen en de dieren helemaal aan het einde natuurlijk grandioos gewonnen. De rommel, de fantasie en de vieze handjes overwinnen, op het toneel, in de Torteltuin en in de zaal.

Mijn jongste kleinzoon van twee ging het nog wat boven de pet, maar hij zat wel geboeid te kijken; voor zijn broertje van vijf jaar was het allemaal glashelder en erg leuk en hij was helemaal enthousiast toen hij ontdekte dat een meisje uit zijn klas zo dapper was een van de Stampertjes te spelen.

Jasper Verheugd deed de regie, Peter van de Witte de muziek, Arno Bremers het decor en de kostuums. Ze hebben eer van hun werk en Annie Schmidt glimlacht vast ergens boven in een of andere hemel om wat ze er met bescheiden middelen van hebben weten te maken.

Foto: Leo van Velzen