Zoals ieder jaar presenteren de vierdejaars studenten van de mimeopleiding hun afstudeerwerk tijdens Playtime in het Veemtheater in Amsterdam. Dit jaar zijn dat Erika Cederqvist, Adbelkarim Elbaz, Rianne Meboer, Jurriën Remkes, Marjolein Roeleveld, Cornelia Hanselmann, Tim Senders, Dionne Verwey, Igor Vrebac en Hendrik Willekens.

Op de tweede avond van Playtime zijn drie voorstellingen te zien: Blessed with cancer van Erika Cederqvist, samen met Julie Solberg, Chiren van Igor Vrebac en not raining van Cornelia Hanselmann. Erika Cederqvist en Julie Solberg verwelkomen het binnenkomende publiek bij Blessed with cancer. In een decor van witte gestapelde blokken en met perfect verzorgde looks, zijn zij de vriendelijkheid en de verleiding zelf. Een schril contrast met de flarden van fanatisme die later in de voorstelling voorbij komen.

In Chiren presenteert Igor Vrebac zich als een perfect gentleman. Met een donkere, chique jas, een keurig snorretje en gedistingeerde bewegingen lijkt hij zo uit een Sherlock Holmes-film te zijn weggelopen. Tijdens een volkomen alledaags verhaal over een man en zijn kleermaker kan deze heer een orgastische opbouw echter niet beheersen, hoeveel zorgvuldige trekjes hij ook van zijn sigaret neemt. Net zo min als hij met het voordragen van een Franse tekst tegenwicht kan bieden aan de bombastische klassieke muziek en de geprojecteerde nieuwsbeelden op de achterwand.

not raining van Cornelia Hanselmann is een mooie, visuele performance waarin zij met immens grote plastic zakken verschillende beelden maakt over een vrouw die zich lijkt te verbergen. Een onbenoembare hoop plastic wordt een steeds grotere zak als ze er rondjes mee gaat lopen. Met de lucht in de zak wordt het een ruimte waarin zij zich kan verstoppen. Steeds laat zij het plastic over zich heen komen, waardoor Hanselman een schim wordt. Als plots het licht aan gaat terwijl zij schoenen verwisselt, valt ze stil. Ten slotte komt ze op met een witte bol over haar hoofd. Alsof ze zich niet wil laten zien.

Alledrie de voorstellingen zijn visueel sterk en goed doordacht. Alleen zijn de lijnen van de voorstellingen vaak nog niet sterk genoeg ontwikkeld om écht een punt te maken. Ze raken aan thema’s, weten pakkende fragmenten en prachtige beelden neer te zetten, maar het geheel wordt nog niet meer dan de optelsom der delen.