Actrice Jacqueline Boot is goed in eigentijdse dertigermeisjes. Laconiek, charmant-verlegen, beetje hyper ook, wint ze snel de sympathie van het publiek. Dat toonde ze op De Parade met In bed met Rick en Maaike, ze laat het opnieuw zien in de Bellevue lunchvoorstelling Pitbull. Met een klein lachje, haar handen onhandig aaiend over haar buik vertelt ze: ‘Ik heb het huis. Ik krijg het kind.’ En na een stilte: ‘Ik bemin de man.’

Maar zo eenvoudig liggen de zaken niet. De beminde man (Niels Croiset) werkt bij een bank en weet niet of hij zijn baan zal behouden. Zijn vrouw is bang voor een leven in armoede, maar bekritiseert hem ook: hoe kun je bij zo’n graai-instantie werken, terwijl de wereld aan ellende ten onder gaat? Een toevallig voorbijkomende nachtportier alias pitbulltrainer (Noël S. Keulen) staat met zijn brute lompheid voor alles wat de bankier niet is en zet de relatie op scherp.

Annemarie Slotboom schreef een tekst over een maatschappij waarin hebben belangrijker is dan zijn. Hoe moet je je als individu opstellen om jezelf recht in de ogen te kunnen blijven kijken? De nachtportier besluit te pakken wat hij hebben wil, de bankier probeert er het beste van te maken en zijn vrouw put zich uit in beschuldigingen aan haar man zonder zelf iets te doen. Drie mensen, drie houdingen. Een aardig uitgangspunt, maar helemaal werken doet het niet. De aanvankelijk innemende Boot begint gaandeweg te irriteren met haar zweverige kritiek zonder oplossingen aan te dragen. Croiset speelt de wanhoop en frustratie van haar echtgenoot mooi: wat wil die vrouw nou?! Keulen is goed gecast als de unheimische buitenstaander die het veilige leventje bedreigt: bot, gevaarlijk en dan toch weer menselijk.

Regisseur Leen Braspenning maakte van Slotbooms tekst een vlotte, uptempovoorstelling met bewegend achterdecor en videoprojecties. Wat blijft schuren is het verhaal: wie zoveel kritiek heeft op onze graaicultuur als de vrouw uit het stuk moet niet bang zijn dat haar man bij de bank ontslagen wordt, die moet hem stimuleren dat hij ontslag néémt en durven kiezen voor een ander leven. De sympathie voor Boots personage maakt plaats voor medelijden met dat van Croiset: laat die vrouw zelf wat ondernemen als ze het allemaal zo goed weet.