De elementen van de voorstelling Pilot PC omschrijft Connor Schumacher als ‘tools of engagement’. Je weet dat je zult gaan dansen als je je kaartje koopt voor deze coronaproof TEDtalk met aansluitende rave, een concept waarvoor Schumacher vorig jaar de Prijs van de Nederlandse Dansdagen won. En afgaand op de dertig mensen die op 12 oktober in Theater Bellevue de live première bijwoonden (tijdens NDD was de online versie al te zien), is dat meedoen zeker geen moetje.

Kun je in anderhalf uur samenballen wat normaal de hele nacht mag doorgaan? Van het verwachtingsvol binnenlopen en je outfit langs de lat van de groepsmores leggen tot de opwinding bij de eerste maten muziek, en via de liefde voor de hele deinende, bonkende massa naar het melancholische laatste uurtje, nog eventjes, nog eventjes, nog heel even niet naar huis? Het lukt Schumacher, omdat hij zijn werk vanuit een ontvankelijke houding slim opbouwt, zijn publiek op uitnodigende wijze dirigeert, en de juiste muziek op het juiste moment inzet – en okee, en ook omdat zo’n nacht dansen op een rare manier de tijd lijkt op te vouwen.

Ik heb me wel afgevraagd of zo’n dionysisch ritueel echt veilig kon zijn. En hoe objectief ik zou kunnen blijven als een voorstelling immersief is en zo mikt op het goede gevoel van een feest. Ik weet niet of objectiviteit echt mogelijk is tegenover theater en dans. Meestal doe ik dit: zintuigen open, hart open. Geen kader. Niks af te vinken. Ik doe verslag en vertel je wat ik vond.

De Powerpoints waar Schumachers vaste alter ego The Fool zich graag van bedient zijn vaak hilarisch, met snel voorbijvliegende wolkenpartijen als achtergrond en een wilde mismatch aan lettertypes. Ook nu weer: rode slides, groene, blauwe; bulletpoints en wolkige lieve woordjes. Een Venndiagram met een cirkel ‘THEATER’, een cirkel ‘RAVE’ en een cirkel ‘CORONA’. Maar wat hij ermee zegt is niet iets om weg te lachen. Met zijn TEDtalk zet Schumacher invoelbaar uiteen hoe de rave voor hem leven is. Dat de lichaamscultuur die dans is, integraal deel uitmaakt van de samenleving. En hoe niet mogen raven betekent dat het niet goed stroomt in die samenleving.

Vanavond volgt weer een persconferentie waarop we ongetwijfeld te horen krijgen dat we thuis moeten blijven, niet samen mogen zingen, dansen, spelen, eten, lachen. Al die handelingen waarbij we anderen zoeken, die gedragingen van de mens als kuddedier, die onze plek in een groter geheel bevestigen en ons daardoor meer onszelf maken: we zullen ze weer in de kast stoppen, voor hoe lang het ook nodig is. Om onze kudde te behouden, moeten we ons afzonderen.

Tot zover het zittende gedeelte, met drie stoelen tussen iedereen, of voor de lucky ones, ieder in hun eigen cirkel op de vloer. Kijk ook even naar het lijnenspel op die vloer: elke cirkel is via vele lijnen verbonden met de andere. Dat web, dat is de kudde. Die lijnen tussen de mensen moeten we in onze afzondering zien warm te houden. Zodat het stroomt. En het voorstel van Pilot PC is om dat te doen door met onze dansende lichamen in de ruimte energie op te wekken.

En zo komt het dat mijn buurman eerst zijn trainingsjekkie loost, dan zijn broek, vervolgens het doorschijnende shirt daaronder ook de lucht in slingert en alleen nog in zijn onderbroek staat te springen. En dat we hem toelachen als de Cheshire Cat uit Alice in Wonderland en de armen in een breed gebaar naar hem openen: doe het, dans, wees het meest jezelf. De Powerpoint gaat in overdrive met vlammen en bloedrode letters tot aan het plafond. ‘LIVE’ is de boodschap. Ik stamp op de maat op mijn richel van de tribune en ik lach.

Foto: Anna van Kooij