De blikvanger is het object midden op het podium. Bij aanvang van de muziektheatervoorstelling Pianohuis hangt er een grote, zwart-satijnen hoes overheen en verraadt de vorm dat er zich een vleugel onder bevindt. Maar nadat Ella de Jong het grote doek heeft verwijderd, zien we iets dat weliswaar in de omtrek een vleugel is maar in deze vorm absoluut onspeelbaar. Het blanke hout bestaat over de hele lengte uit regelmatig geplaatste moten, met alleen in het midden een grotere onderlinge afstand.
Dit bijzondere ‘instrument’ van ontwerper Sanne Danz is een prachtige metafoor voor het leven van het meisje Lena dat in de voorstelling centraal staat. Dat leven komt in snapshots tot ons: korte anekdotische verhaaltjes, afwisselend verteld vanuit verschillende perspectieven. Soms wordt Lena aangesproken met de jij-vorm, alsof ze naast vertelster De Jong zit, een volgend moment wórdt De Jong Lena, als ze overgaat naar de ik-vorm en ze zich met het personage vereenzelvigt. Of misschien zelfs wel ís. Af en toe heeft ze het over Lena in de derde persoon en wordt de afstand weer groter.
Het mooie van Pianohuis is de subtiele balans tussen het vertelde c.q. gespeelde verhaal en de prachtige liedjes. Die breiden het verhaal uit of illustreren het juist. Ella de Jong heeft een intens warme stem die ze loepzuiver inzet voor allerlei genres. Daarnaast is ze ook een begenadigd bespeelster van de bugel. We horen Braziliaanse bossanova (met Nederlandse teksten), er zijn Franse chansons, liedjes in het Fries en het Portugees. Herman Woltman op gitaar is een meesterlijke begeleider, aan alle finesses hoor je dat ze al tien jaar samenspelen.
De herinneringen van Lena zijn dermate specifiek dat ze doen vermoeden dat de voorstelling de nodige autobiografische elementen bevat. Maar relevant is dat niet. Door te putten uit muziek uit alle windstreken krijgt het verhaal een universelere reikwijdte. Dat verhaal behelst allerlei losse herinneringen aan de jonge jaren van Lena, aangezwengeld door een bezoek aan haar moeder die in de nadagen van haar leven verkeert. Die (alleenstaande) moeder gaf muzieklessen aan huis. Het meisje Lena kreeg niet de aandacht waar ze recht op meende te hebben en creëerde daarom een eigen wereld: een veilig plekje onder de piano, het pianohuis uit de titel.
Foto: Lucas Kemper
Ella de Jong
Herman Woltman
regie: Theo Smedes
dramaturgie: Bouke Oldenhof
decor: Sanne Danz
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Zij is de godin van de aardappel, Axomama. Ze is een soort tovenares of schikgodin die het leven beheerst. Haar podium bestaat uit op elkaar gestapelde aardappelkisten in een akkerbouwbedrijf in het noorden van Friesland, waar de Nieuwebildtdijk en de Oudebildtdijk rechte lijnen door het landschap trekken, vlak tegen de waddenkust aan. (meer…)
‘Storkianen’ noemen de arbeiders zich van de machinefabriek Stork, gevestigd in Twente. Het is 29 april 1943, ze komen in verzet tegen de Duitse bezetter die jonge jongens op transport wil zetten naar de Duitse machinefabrieken. Hun opstand duurt kort, tot 3 mei, maar de pijn van deze April-meistakingen is tot op heden voelbaar. (meer…)
Het leven als alleenstaande boerin is zó ingewikkeld voor de Twentse Hanna, dat er ze ‘krullen’ van in haar hoofd krijgt. Johanna ter Steege in de hoofdrol van de grootse muziektheatervoorstelling Hanna van Hendrik spreekt de zin in prachtig Twents dialect uit, en het beeld van die ‘krullen’ is ook al zo sterk. Het is maar een enkel detail uit een voorstelling die als ’theaterspektakel’ is geafficheerd, je zou het ook regiospektakel kunnen noemen. (meer…)
Vijf jaar geleden fuseerden de Rotterdamse theatergezelschappen Meekers, Max en Siberia tot Maas Theater en Dans. Er zijn genoeg redenen om dat eerste lustrum uitbundig te vieren want in die vijf jaar heeft Maas zich, onder bezield gezag van artistiek leider Moniek Merkx, bewezen als een sprankelend en vitaal gezelschap dat met beide poten stevig in het heden staat. (meer…)
