Er staat een kleine rood-witte circustent in het midden van de piste. Voor aanvang gaat het doek al zachtjes op en neer door de dansers die erin verscholen zitten en waarschijnlijk nog wat rekken en strekken. De tent blijkt een doos vol verrassingen, een bonte groep dansers en circusartiesten komt eruit tevoorschijn.
Met het raffinement van de Vicomte de Valmont – een van de hoofdpersonen uit Les Liaisons Dangereuses – beweegt danser Mischa van Leeuwen zich rondom de verleidelijke vrouwen die hij in verschillende duetten treft. In Pearl, de nieuwe voorstelling van het Scapino Ballet toont Ed Wubbe de rijkdom en romantiek van de Barok, maar ook de keerzijde ervan, het verval.
Het Rotterdamse gezelschap werkt voor Pearl samen met het Combattimento Consort Amsterdam dat suites van De Visée en composities van Vivaldi vertolkt op violen, cello, contrabas, klavecimbel en een chitaronne, een basluit uit de renaissanceperiode. Altzangeres Helena Rasker zingt tijdens de première aria’s uit werken van Vivaldi.
In die warme klanken wentelen de dansers zich, gekleed in jurken met strakke lijfjes en wijduitstaande tot aan de vloer reikende rokken, en draaien zij om elkaar heen in dartele hofdansen. De sierlijke elementen van de Barok zijn verweven in het rijkgeschakeerde bewegingsidioom dat Wubbe creëerde.
Vol overgave wordt de liefde bedreven, met krachtige slagen doorklieven degens de lucht en de hofhouding lijkt te gedijen bij luchtig plezier, intriges en roddel. De dansers beheersen het spel maar laten zich ook van hun aardse kant zien als mensen van vlees en bloed in sensuele duetten en solo’s.
De glans neemt gaandeweg af in Wubbes weelderige wereld. Het metalen hekwerk dat halverwege zichtbaar wordt, benadrukt het opgesloten bestaan aan het hof. Achter de maskerade van theatraal en decadent gedrag blijkt een ontluisterende werkelijkheid schuil te gaan. De hovelingen vertonen decorumverlies. Onder de rijkbestikte jurken komen doorschijnende onderkleding en ontblote bovenlijven vandaan en ondanks dat het toneel bezaaid is met rode bloemblaadjes en witte papierflarden, heeft het steeds meer weg van een slagveld.
Pearl is doordacht en kent zonder meer sterke scènes. Toch is de voorstelling soms teveel een doorgaande stroom van duetten en ensemblestukken die de scherpte waarmee Wubbe zijn bewegingstaal heeft vormgegeven enigszins afvlakt.