In de pauze tussen Pauvre Lola en Amazing Grace, de twee ‘performances’ waarmee de nog vrij onbekende Stephanie Louwrier dit seizoen door de kleinere theaters van Nederland raast, zie je een generatiekloofje. Waar een grote groep jongeren fris en met open mind de orkaan Stephanie over zich heen heeft laten komen, zonder alles te willen duiden, staan de wat oudere, ervaren theaterbezoekers in lichte verwarring in de koffie te roeren.

Want wat verwachtte je van deze Amersfoortse meid van 26, die na succesvolle optredens op De Parade met liefde is binnengehaald door het Impresariaat Hekwerk Theaterproducties? Cabaret? Ze is immers opgenomen in een stal vol gerenommeerde cabaretiers? Nee. Verwacht gewoon eens geen genre, geen hokje waar je haar in kunt plaatsen. Geen verhaal met een kop en een staart.

Theater is toch emotie en moet toch spannend en origineel zijn? Nou, hier heb je ‘t. En als je straks weer buiten staat, is de wereld gewoon verdergegaan met draaien. Je was het alleen even anderhalf uur vergeten. Te druk met de vraag: waarom blijf ik zitten en kijk ik gefascineerd naar iemand waar ik niet bij kan komen? Vanwege de verwarring, de verbijstering, ergernis, vertedering, plaatsvervangende schaamte, angst en de behoefte uit haar buurt te blijven?

Verwacht dus gewoon Stephanie Louwrier en haar alter ego’s Lola en Grace. De eerste is een schreeuwend, grommend, hondsbrutaal mens, een hogedrukvat waarvan in het theater een ventiel wordt opengedraaid om de energie los te laten. Dat er van alles uitflapt, de complete film Legends of the fall met Anthony Hopkins en Brad Pitt op kinderlijke wijze navertelt en rare fantasietjes heeft dat haar publiek naakt, met de kontjes omhoog, op haar podium ligt. Amazing Grace, de nieuwste ‘performance’ in haar repertoire, is na de pauze van een andere orde. Grace is een zelfingenomen vamp in latex, een in zichzelf zwelgende egocentrische jonge vrouw. Die graag beroemd wil zijn over een jaar, serieus genomen wil worden en zich kwetsbaarder wil opstellen dan Lola. Strakker en rustiger wil ze zijn.

Louwrier, afgestudeerd aan de performersopleiding van de toneelacademie Maastricht, is op een podium als een kind dat zonder gêne alles lijkt te doen wat spontaan in haar opkomt. Lang niet alles van die ‘ingestudeerde spontaniteit’ is te pruimen. Soms is energie alles wat er is. Gebaren, benen, armen, muziek, schreeuwen, hijgen, dansjes. Net als bij het kijken en luisteren naar een energiek, spontaan kind, bereik je na een tijdje de verzadiging en die komt na de pauze halverwege Amazing Grace. De vraag is wel: ben je moe van haar, of van je eigen hersens die maar blijven seinen: hoezo, waarom, waartoe?

(foto: Marjolijn van Dijk)