Midden op het toneel staat een kleedkamer. Daarin beuzelen en dralen drie meiden van in de twintig. Dat houden ze tot bijna aan het einde van de voorstelling Pas de problème vol, tot op het irritante af. Ze vinden het maar moeilijk om hun leven richting te geven. Flinterdunne filosofietjes, halfzachte statements en voornemens die opeens uit de lucht komen vallen en weer even snel verdwijnen. Als toeschouwer wil je maar één ding toeroepen: ‘Ga uit die kleedkamer! Get a life!’ 

Nee, ook de huidige generatie twintigers heeft het niet makkelijk. Een paar opmerkingen uit die eindeloze lijst die de vierdejaarsstudentes van Theaterschool De Trap (Anita Walgemoet, Frederique Funken en Judy Lijdsman) in regie van de jonge Isil Vos samenstelden: ‘Het zal je maar gebeuren dat je in je uppie eindigt.’ ‘Ik dwing mezelf te zeggen dat ik in control ben.’ ‘Ik ben genuanceerder dan ze zeggen dat ik ben.’ (‘So what!’) De soundbytes blijven als los zand. Geen enkele gedachte wordt uitgewerkt. Er is geen betoog van meer dan drie regels, niets beklijft, geen verdieping, en dat is op zichzelf ook wel weer erg knap: grote dingen zeggen over gevoelens en over het leven en dan toch oppervlakkig blijven en tot nergens komen.

De sidekick van de drie meiden heet Wouter Hervij. Hij is de man van het gezelschap en wil ze nog wel eens met een realiteit opzadelen. Wouter mag de voorstelling beginnen met een manifest. Maar ook hij draalt en aarzelt tot op het uiterste om zich uit te spreken en komt dan nog met een lijstje uitgangspunten dat een zwak en hedendaags aftreksel is van elk willekeurig manifest van twintigers, van de Tachtigers, Hendrik Marsman, Hans van Mierlo of generatie X in hun beste tijd. Wouter lijkt een goede tekstschrijver nodig te hebben, maar misschien wil hij ook wel niet te uitgesproken zijn.

Maar gelukkig. Aan elk dralen komt op een of andere manier een eind. Eindelijk zijn de meiden opgemaakt, gepruikt en ingesnoerd. Wouter haalt ze uit hun kleedkamer en introduceert ze als ‘Les solitaires incroyables‘. Hierop geven ze een zwoele nachtclub-act uit de jaren twintig weg. En je ziet dat dit is wat ze willen. Zingen, schitteren, verleiden, flonkeren. Weg aarzeling, angstjes en beuzelarijen. Ze zijn uit hun ei gekropen en hopelijk kruipen ze er nooit weer in terug.

 

Foto: still uit YouTube-trailer