Betoverende klanken van harp en sax lokken publiek haast vanzelf de Paradetent binnen. In prachtige, weelderige kostuums en grime staat een groep jonge performers al klaar op het podium – schuilend in een groep, of kwetsbaar en alleen. Paradise Circus Now is een associatieve, multidisciplinaire schets van een groep mensen op drift, vluchtend voor een ander of zichzelf, in ‘sluimerstand’.

Deze mensen zijn door omstandigheden tot elkaar veroordeeld, zoveel is meteen duidelijk. Sommigen lijken op elkaar, de meesten niet. Sommigen praten, anderen musiceren of dansen. De een staat stevig op twee benen en een ander schokt en bibbert. Deze mensen zijn bij elkaar gedreven als opgejaagd wild in een uitgestrekte en uitzichtloze woestenij. De laatste die zich bij hen voegt is Celena (de Syrische actrice Sally Jabour), die de precaire dynamiek van deze groep uiteenlopende mensen verstoort. ‘Wie ben jij om te bepalen wie mag blijven en wie mag gaan?’

Paradise Circus Now, dat is geregisseerd door Hendrik Aerts en eerder dit jaar ook op het Rotterdamse muziektheaterfestival O. te zien was, is een ongrijpbare voorstelling over vluchten en opgenomen worden. Maxine Palit de Jongh schreef een poëtische tekst, met voor haar kenmerkende tekstuele parels als ‘Je ziet eruit alsof je een storm hebt ingeslikt’ – iedereen kan zich daar een eigen beeld bij voorstellen.

Maar de voorstelling is ook volhardend in haar abstractie, en boet daardoor behoorlijk in aan zeggingskracht. De poëzie en de bewegingstaal vinden nergens een concrete bedding of een helder hier en nu, waardoor de meeste woorden en beelden ook meteen weer vervliegen. Het is prettig om als toeschouwer het vertrouwen te krijgen om zelf invulling en duiding te geven, maar een paar aanknopingspunten die richting of houvast bieden, zijn daarvoor cruciaal – en die ontbreken. Daarmee ontbeert het ook aan urgentie.

Paradise Circus Now is daarmee zonder meer een voorstelling met een mooie, uitgesproken esthetiek, maar inhoudelijk blijft het te vluchtig.

Foto’s: Sjoerd Derine