Een blaasmachine heeft een enorme berg schuim op het speelvlak gespoten. De vier spelers duwen tegen het schuim en verplaatsen zo de berg. Hij gaat in de richting van het publiek. Door die beweging komt er kennelijk een stof vrij die op de keel slaat: een heel stel toeschouwers begint te hoesten. Panda Express van Oneka von Schrader gaat vooral over waarnemen, over zintuigen en het prikkelen daarvan. Daarin overschrijden Von Schrader en haar spelers grenzen die voor de toeschouwer niet prettig zijn.

Op een volledig lege speelvloer zit een speelster op de grond met iets wat eruit ziet als een Chinees theeservies voor kinderen plus een waterkoker. Ze heeft een blokje samengeperste zwarte thee bij zich. Aan de hand daarvan legt ze – in het Engels – uit hoe je volgens de Chinese traditie heet water op de geperste thee schenkt, hoe je dan optimaal kunt genieten van de steeds veranderende geur en smaak ervan, hoe zwarte thee per ongeluk ontstond door een onjuiste behandeling van groene thee. Terwijl ze vertelt, ruikt het publiek vagelijk de aromatische geur van het vocht waarmee ze in de weer is.

Het geurige theeritueel is de opmaat naar de performance die Von Schrader samen met twee vrouwen en een man tijdens het tiendaagse SPRING Performing Arts Festival in Utrecht brengt. Deze Panda Express is in eerste instantie ontstaan als afstudeerproject voor de choreografieopleiding van de School voor Nieuwe Dansontwikkeling van de Amsterdamse Theaterschool. Von Schrader maakt niet zozeer choreografieën als wel performances. Daarin mag ze graag de grenzen van de provocatie opzoeken.

In Panda Express gaat het in elk geval niet om de panda. De enige aanwezige panda is een knuffel op de buik van een van de performers. Voor zover de voorstelling een rode draad heeft, ligt die in het prikkelen van zintuigen. Op de lege vloer verschijnen een schuivenpaneel en luidsprekers waaruit Bach schalt. Een vrouw bedient het schuivenpaneel, waardoor het geluid van luidspreker naar luidspreker kaatst, ritmisch harder en zachter wordt. Een enorme bol verkreukeld plastic wordt met veel gekraak van boven op het speelvlak gegooid. Alles wat op de vloer verschijnt, wordt met spierkracht aan kabels opgehesen, totdat het al wiegend een stukje boven de grond hangt.

Nadien trekken alle spelers hun broek uit. Ze staan in hun trui op toneel, de geslachtsdelen en billen bloot. Naakt in het theater is voor de toeschouwer altijd wat ongemakkelijk. Dat ongemak wordt in Panda Express nog erger. De performers gebruiken het serviesje met de thee om er een menselijke ‘fontein’ mee te maken: ieder draagt twee kommetjes en schenkt thee van zijn eigen bakje in dat van de volgende. Daarbij wordt steeds thee gemorst, totdat het vocht op is. Maar geen nood, de fontein zal niet drooglopen: om beurten plassen de spelers staand op het podium in de bakjes. Schenken hun urine in de bakjes van de anderen. Ze ruiken eraan, drinken ervan. Langzaam dringt de geur van de urine door tot het publiek. Vast bedoeld als iets wat heel natuurlijk is, maar om erbij te zitten en ernaar te kijken is het vooral smerig.

Kijken, luisteren en horen, ademen en moeten hoesten, verplicht ruiken: deze voorstelling gaat voorbij aan het aanspreken van het publiek, laat het niet bij prikkelen, maar zoekt het uiteindelijk in de provocatie. Heel jammer van een voorstelling die lieflijk, innemend en onderhoudend begon, zelfs overrompelend met die berg verstikkend schuim. Want halfnaakte, plassende en hun riekende urine drinkende spelers op de vloer zijn niet eens meer uitdagend, ze zijn gewoon akelig, naar, goor en irritant.