Voor driejarigen lijkt het begin van Pak ‘m op televisie waar je ouders naar kijken. Een man met een ernstige blik toont plaatjes en vertelt er een verhaal bij. Er is geen touw aan vast te knopen en het is totaal niet interessant. Maar hè: een plaatje van een op de grond gevallen ijsje. En dan een van een hamster met een bril. Wat is dit? Het wordt iets minder gek als een mevrouw plaatjes van wolken, zon en onweer laat zien. Maar wat komt die derde man doen?
Ouders herkennen het format van een nieuwsuitzending, maar ook zij moeten het doen met wat ze te zien krijgen: alles wordt in het Russisch geplaybackt. Hetzelfde geldt voor de andere formats die in het vervolg van de voorstelling voorbij komen, van een wasmiddelreclame tot een kinderprogramma waarin twee groene wezentjes met steeds grotere hamers op een zangeres slaan. En wat te denken van het spelletjesprogramma waarin de kandidaten naar wel heel erg merkwaardige prijsjes grabbelen en als je een citroen pakt, ai, dan ben je af.
Zodra een programma is afgelopen, willen de drie spelers vooral laten zien wat ze het liefste doen, maar er is een probleem: er is maar één microfoon. Het gevecht om die te bemachtigen, resulteert meteen in veel geren, elkaar voor de gek proberen te houden en tekenfilmachtige slapstick. Nog grappiger wordt het als de microfoon een eigen wil blijkt te hebben en overal opduikt en ‘Pak me dan, pak me dan, je kan me toch niet krijgen’ lijkt te zeggen. Natuurlijk loopt het goed af en worden de vier de beste vriendjes die al die formats van de televisie vaarwel zeggen en samen op wereldreis gaan.
Het lijkt ontzettend eenvoudig, maar net als in AaiPet, de vorige kleutervoorstelling voor de allerkleinsten van regisseur René Geerlings en Wim Conradi, is de timing van de spelers (Milan Boele van Hensbroek, Dionisio Matias en Linda Zijl) perfect en betrekken zij waar maar even kan de kinderen in hun doldwaze jacht op de microfoon. Na afloop krijgen alle kinderen een plofkapje en een vermakelijk lesje playbacken terwijl de ouders bedenken dat het inderdaad leuker is om samen dingen te doen in plaats van naar constant maar weer diezelfde televisieprogramma’s te kijken waarin iedereen altijd maar die microfoon wil hebben. En daarin ook weer de roep om aandacht van de eigen kleuter en eigenlijk ook zichzelf herkennen.
Foto: Kamerich & Budwilowitz / EYES 2
