In de consistorie van de Grote Kerk in Alkmaar ligt een vrouw op de grond. Avondlicht valt door de glas-in-lood-ramen naar binnen. De vrouw draagt een zwarte body en een Middeleeuwse witte kraag. Een zware mannenstem spreekt haar toe: ‘Straks eisen jullie vrouwen ook nog rechten!’ (meer…)
In de donkere parkeergarage schalt intense muziek door de koptelefoons van het publiek. De projecties op de wand ver achterin de ruimte vertonen het sterrenstelsel. ‘In het begin was het een knal, wervelende oersoep nog. En dan wonderlijk wonder, leven.’ Er staat een mens eenzaam voor het sterrenstelsel, evenals een oranje brievenbus.
De bezoekers van P.S. Ik schrijf je van &de Carvalho krijgen koptelefoons aangeboden en worden vervolgens vanuit de stromende regen een ondergrondse parkeergarage ingeleid. Er hangt een bedompte geur van vochtig cement, op de achtergrond klinkt het verkeer van de nabijgelegen weg. De charme en tegelijkertijd ook de uitdaging van locatietheater. De plek is goed gekozen door het Karavaan festival.
Binnen in de parkeergarage komt voor het sterrenstelsel de mens tot leven. Theatermaker Anne Roos Rosa de Carvalho begeleidt het tafereel met zang en piano. Geluidskunstenaar Fedde ten Berge staat achter een draaitafel en gooit er allerlei (techno)geluiden en een fijne beat doorheen. Als de tot leven gekomen mens naast De Carvalho komt staan, valt actrice Sofieke de Kater bewust uit haar rol en maakt alvast duidelijk waar de voorstelling over zal gaan. Nu we makkelijk Whatsappjes en e-mails kunnen sturen, zal de handgeschreven brief langzaam uitsterven. Die boodschap, en het effect ervan op de mens, wordt vanaf dat moment trouwens nog een aantal keer herhaald. Aan de verbeelding wordt weinig overgelaten.
Des te duidelijker de boodschap wordt gemaakt, des te onsamenhangender lijkt het geheel te worden. De verschillende invalshoeken van muziektheater, een soort technorave met intrigerende lichtprojecties en muziek van Monteverdi, ondersteunen elkaar niet, maar verworden tot een nogal chaotische brei van tekst en muziek.
De liedteksten zitten wel zeer vakkundig in elkaar, de zang is loepzuiver en ondanks de locatie is de akoestiek heel goed. Tijdens het operagezang lijkt het met gesloten ogen net alsof ik in het concertgebouw ben. En als ik me alleen focus op de swingende geluidsartiest, waan ik me te midden van een feestende massa.
De postbode leegt verschillende postzakken, er zit niets in. Ze raakt in paniek, de muziek zwelt aan. Dan vindt ze toch die ene brief, een liefdesbrief…
Aan de hand van verschillende andere brieven, passeert een groot deel van de geschiedenis de revue. De oerknal, Napoleon, Sylvia Plath, WO II en ook het lokale verzet van Alkmaar tegen de Spanjaarden komen allemaal voorbij.
Het zicht wordt geprikkeld door de prachtige projecties en de lichtshow en het gehoor gestreeld door het fijne, doch stoere gezang. Het blijft meer worden, steeds intenser, en eindigt in een rave met twee dansende, hijgende actrices. ‘Wie schrijft straks de laatste brief? En zou degenen die hem schrijft dat dan ook weten?’
Het is veel, het is vluchtig. Maar door het manifest voor de geschreven brief, verlaat ik de zaal toch met de behoefte om pen en papier te pakken en een geliefde te schrijven. Een beetje nostalgie op zijn tijd kan geen kwaad.
Foto: Bart Grietens
