Over onze vader combineert op geslaagde wijze dans en vertelling. Choreograaf Jens Van Daele baseerde zich voor deze voorstelling op de liefdesgeschiedenis van zijn ouders. Die wordt verteld door actrice Eva Schram, die nu eens Jens’ moeder en dan weer de jonge Jens vertolkt.

Schram doet dat op een natuurlijke manier, in prachtig Vlaams. Ze leest hierbij voor uit de liefdesbrieven die Van Daeles vader aan zijn vrouw schreef toen zij nog bij de nonnen voor verpleegster leerde. Die brieven worden op de deur geprojecteerd van de container die onderdeel uitmaakt van het sobere toneelbeeld. Dat bestaat, behalve het podium waarop gedanst wordt, alleen uit een luie stoel met daarnaast een kenmerkend krat Jupiler. Hierin zit Van Daele het grootste deel van de voorstelling en verbeeldt zo in stilte en met spaarzame bewegingen zijn vader.

Dans en live muziek illustreren het gesproken verhaal. Patricia van Deutekom danst vrijwel onafgebroken een krachtige moderne jazzchoreografie. Ze wordt daarbij ondersteund door de live gepeelde klanken van Richard van Kruysdijk, die met zijn instrumenten in de container staat. De choreografie sluit aan bij de wendingen van het verhaal zonder hierin te letterlijk te worden. Wanneer de moeder vertelt dat haar man soms dagen niet thuis is, drukt de dans woede en frustratie uit. En wanneer ze verhaalt van haar postnatale depressie manoeuvreren Van Deutekoms handen zenuwachtig op de grond om elkaar heen.

Langzaam ontspint zich zo een verhaal over een man die veel liefhad, maar ook weleens dingen niet zo handig aanpakte, met een pintje te veel en bezoeken aan de hoeren in het geniep. Hij leefde ver boven zijn stand, maar wist zich daar ook steeds handig uit te redden. Hotelrekeningen betaalde hij stiekem met armbanden. Ook nam hij de hele familie mee naar een restaurant ‘à volonté’, ofwel onbeperkt eten, en betaalde maar voor de helft van het gezin terwijl de andere helft stiekem mee at.

Op Oerol wordt Over onze vader gespeeld in een duinpan. Dat dit de nodige technische uitdagingen met zich meebrengt, blijkt wanneer ongeveer tien minuten voor het einde de stroom uitvalt. Rustig improviserend zet Schram haar verhaal voort, terwijl Van Daele de bewegingen van Van Deutekom beschijnt met een zaklamp. Maar zelfs met dit technisch mankement maken de indrukwekkende dans en het charmant en naturel vertelde verhaal de voorstelling ruimschoots de moeite waard.

Foto: Anke Teunissen