Marta Alstadsæter en Kim-Jomi Fischer vormen samen Marta & Kim. Bij Dansateliers en Festival Circolo zoeken zij de symbiose tussen hedendaagse dans en partneracrobatiek. Daarnaast zijn ze ook geliefden. In Our Arms Grew Together tonen ze hoe bij hen de dingen in elkaar overvloeien: uiteraard acrobatiek en dans, maar ook werk en privé en wat dat betekent voor hun lichamen. Wanneer staan ze aan of uit als performer, wanneer is het lichaam publiek en wanneer is het privé.

Ze lopen tussen het publiek in de foyer en kletsen wat met bezoekers, handen in de zakken, glimlachend, in T-shirt en gemakkelijke broek. Eenmaal in de zaal, met het zaallicht aan, gaan die gesprekjes door. Ligt het aan mij, of begint de glimlach op hun gezichten op den duur wat te trekken? Hoe kun je je opladen voor je voorstelling als je je blijft richten op de ander? Ik begin te willen dat het zaallicht uitging en zij in hun bubbel verdwijnen en ik in de mijne.

Intussen horen we licht krakerig Are You Lonesome Tonight van Elvis Presley. Pas na een hele tijd verdwijnt Alstadsæter kort achter het witte gaasdoek dat halverwege de dansvloer hangt, en komt erachter vandaan in een net ander outfitje. ‘AT EASE’ staat in witte letters op haar grijze shirt. Nu lacht ze heel kort echt weer even. Ze gaat voor Fischer staan met haar rug tegen zijn buik. Hij slaat zijn arm om haar heen, ze legt haar hand in de zijne, ze strekken hun armen al kijkend naar die handen en zo draaien ze om hun assen totdat zij achter hem staat, met haar arm om hem heen. Het is een van die kleine dansjes in de intimiteit van een koppel. We zien hoe hun lichamen vanuit de doorlopende dagelijkse omgang een verlengstuk van elkaar kunnen worden. Op de soundtrack spint een kat.

Een idee voor een kunstwerk komt niet tijdens kantooruren braaf bovendrijven. Handig als je toch al samenwoont als makers: sta je net de was te vouwen en brengen de kleurige stapeltjes je op een beeld, dan kun je meteen uitproberen of het ook werkt omdat je danspartner in de andere kamer met de kat zit te kroelen. In heel abstracte termen is dat het patroon van de voorstelling. Ze proberen hun duobewegingen uit, soms werkt het, soms niet, er is geen haast want als het zich nu niet uitontwikkelt kan dat altijd later nog. Anytime.

De voorstelling neemt ook de tijd; steeds weer klimt Alstadsæter op zijn schouders voor een handstand met gespreide benen bovenop zijn handen. Dan glijdt ze langs zijn heup weer naar beneden en loopt een paar passen met haar voeten op de zijne. Wie hun eerdere voorstelling Engel zag, herkent zulke frasen.

Het ritme en de emotie van de voorstelling blijven lang subtiel rond eenzelfde goedmoedige intensiteit kringelen, met een plaagstootje hier en daar. Het schuurt heel dicht tegen het privébestaan aan. Maar de kijker heeft iets nodig om betrokken te blijven. Er is een aantal mogelijkheden om dat te bereiken; een conflict bijvoorbeeld, of een misverstand. Marta & Kim kiezen ervoor om de kijker resoluut verder de intimiteit mee in te nemen, en dat maakt de performers kwetsbaar en de zaal heel stil.

Loes Schakenbos maakte caleidoscopische videobeelden waarin de twee in een kluwen van benen, voeten, armen, handen, vingers en tenen uitgroeien tot één nieuw wezen. Naakt drijft het over het doorschijnende doek. Daarachter tolt de levende Marta in haar eentje in een donkere cirkel eindeloze rondes.

De lichamen van Alstadsæter en Fischer waar wij naar kijken in het werk van Marta & Kim zijn publiek, maar met een lading die deels ook privé is en die door dat werk heen schemert. De grens is poreus als dat gaasdoek in de zaal. Zowel de makers als de kijkers zijn daarin zoekend, omdat we bij podiumkunst nu eenmaal met al onze lichamen bij elkaar in de ruimte komen. Dat maakt van Our Arms Grew Together een oefening in openheid.

Foto: Paul Sixta