Een toneelstuk zie je altijd in de context van de actualiteit. Die actualiteit – zowel op maatschappelijk als persoonlijk vlak – resoneert onontkoombaar met het stuk en kantelt daardoor per definitie de blik waarmee je kijkt (of leest, want hetzelfde geldt natuurlijk voor het lezen van een toneeltekst). (meer…)
Als er een prijs wordt uitgeloofd voor de beste titel van De Parade 2016, dan gooit Wat ouders allemaal doen als kinderen er niet bij zijn hoge ogen. Hij is Jetse Batelaan-achtig nieuwsgierig makend en ruikt meteen een beetje naar schandalen. Lekker voor kinderen, maar ook voor ouders.
Onderzoeker Sacha en zijn stagiair Jos zetten pittig in. Met drie waarheden trekken ze de integriteit van ouders in twijfel. We moeten niet denken dat ouders altijd het beste voor hebben met hun kinderen. Ze opereren lang niet altijd transparant, maar hebben hun eigen agenda en vinden hun eigen belang nog net iets belangrijker dan dat van hun kinderen.
Sacha en Jos maken de geesten rijp voor hun inzichten, door handige interactie met het publiek en goede beelden. Ze hebben een eigen spyware kit ontwikkeld waarmee ze ouders kunnen betrappen op hun zelfzuchtige, tegen de kinderen gerichte acties. De beelden die dat oplevert, interpreteert Sacha naar zijn eigen theorie toe. Dat gebeurt zo opzichtig, dat Jos protesteert als het al te veel begint te wringen. Als een gewetensvolle junior onderzoeker in de sociale wetenschappen zet hij zijn vraagtekens bij Sacha’s conclusies. Meer nog dan een voorstelling over dubieuze drijfveren van ouders is Wat ouders allemaal doen als kinderen er niet bij zijn een pleidooi voor integer onderzoek.
Daarna zakt de voorstelling een beetje in. De conclusie dat ouders best wel kunnen meevallen, is toch een beetje een domper. Het einde is dan weer slim, met dank aan de audiovisuele middelen, in de vorm van een workshop over ‘ouder-achtige’ kinderen en kinderachtige ouders.
Jos Nargy en Sacha Muller maakten onder de vleugels van Theater aan het Spui met Thomas Ouwerkerk een slimme opzet voor een voorstelling en treffen de juiste opgewekte Paradetoon. Muller geeft kinderen die het minder getroffen met hun familieverhoudingen ook de ruimte: ze krijgen te horen dat het mis kan gaan, maar dat dat niet hoeft te betekenen dat het overal meteen ellendig is en dat je niemand meer kunt vertrouwen. Ouders kunnen hun kinderen best meenemen naar de voorstelling. En andersom.
Foto: Maurice Mikkers