Een Felliniaans gezelschap van clownesk uitgedoste personages, dat musiceert en danst, krumpt, zingt en circuskapriolen uithaalt rondom een door de wereld én zichzelf uitgekotste nihilist, gespeeld door een ontketende Sanne den Hartogh. (meer…)
Holland Opera heeft het weer gedaan! Vorig jaar scoorde het gezelschap uit Amersfoort, dat naam maakte met bijzondere producties op bijzondere locaties, vijf sterren voor de Blauwbaard bij Fort Rhijnauwen. Nu verdient de club rond regisseuse Joke Hoolboom en dirigent/arrangeur Niek Idelenburg opnieuw vijf sterren voor een overrompelend mooie Orfeo.
Met Orfeo Underground gaat het gezelschap letterlijk ondergronds. Zoals Orfeo op zoek ging in het onderaardse naar zijn gestorven Euridice, zo daalde Hoolboom en consorten af naar de eerste verdieping van de Eemgarage in Amersfoort. Daar, in de desolate omgeving van beton en lege parkeervakken, vond ze de perfecte setting voor de bekende mythe over de liefde die reikt tot in de dood.
Wederom is Holland Opera erin geslaagd om een eeuwenoud werk (de eerste echte opera uit de muziekgeschiedenis van Claudio Monteverdi) op een eigentijdse en aansprekende wijze vorm te geven zonder het origineel geweld aan te doen. Niet dat er niet werd ingegrepen. Sterker nog. Hoolboom en Idelenburg permitteerden zich behoorlijk wat vrijheden. Zo werd er een DJ (DJ Qbical) en een jazz/flamencogitarist (Eric Vaarzon Morel) toegevoegd. Orfeo en Euridice – hoe kan het ook anders in een parkeergarage – arriveerden zelfs in een witte Cadillac. Een sterke vondst omdat al die handelingen plaats vonden buiten de eigenlijke opera. Hoolboom creëerde namelijk een theatrale entr’acte waarin het publiek wordt uitgenodigd deel te nemen aan het verhaal. De driehonderd bezoekers (meer mochten er niet in de Eemgarage) waren plotsklaps gasten op de bruiloft van Orfeo en Euridice. Ze dansten met en zonder Euridice. Door de koptelefoons die het publiek vooraf kreeg uitgereikt, klonk de met opzwepende beats opgepimpte muziek van Monteverdi en het temperamentvolle gitaarspel van Vaarzon Morel.
Bijna naadloos ging die inventieve openingsscène over in de oorspronkelijke opera. Daar bleek de regie juist sterk en overtuigend door een vrij sobere aanpak. Alles draaide om de interactie tussen de zangers en de ruimte. Decorstukken waren niet eens nodig. Op sublieme wijze (en met de mooiste licht- en rookeffecten) maakte Hoolboom gebruik van de diepe ruimte, de betonnen pilaren en lage plafonds. Als er een onderwereld bestaat mag die er wat mij betreft uitzien als een parkeergarage met geestenkoren tussen de pilaren en Euridice die in een parkeervak voor Pluto danst.
Ook dat was trouwens een gouden greep. De rol van Euridice, die in de oorspronkelijke opera slechts een klein aandeel heeft, werd nu gedanst en kreeg daardoor veel meer reliëf. Muzikaal is deze Orfeo eveneens een topproductie met een uitstekend koor, een perfect spelend ensemble en een overtuigende cast. Kortom, niet omkijken en linea recta naar de Eemgarage. Orfeo is daar nog tot en met 7 juni te zien en te horen.