Wie bij circustheater denkt aan complexe acrobatische acts waarbij zelfs Epke Zonderland zich even achter de oren krabt, komt bedrogen uit bij Optraken van Le Galactik Ensemble. Alles overkomt de vijf spelers van dit ensemble. Ja, ze hangen soms ook meters in de lucht, maar dat is per ongeluk. Tegelijkertijd toont het ensemble precies die lichaamsbeheersing en perfecte timing als Zonderland.
Turnen, acrobatiek en slapstick: zonder perfecte timing zijn ze niets. En in Optraken draait alles om timing, zoveel is meteen duidelijk in de eerste scène waarin de vijf spelers opduiken en verdwijnen achter drie voortdurend bewegende vierkante schermen. Je hebt als toeschouwer meteen door hoe ze het doen, maar toch heeft het iets magisch. Later in de voorstelling maakt Le Galactik Ensemble er ook helemaal geen geheim van hoe een en ander in elkaar steekt door de achterkant van de schermen te tonen met daarop duidelijk zichtbaar de instructies en de letters a, b en c.
Niet dat ze op dat moment doelbewust iets willen delen met het publiek, die schermen blijken hard nodig als schild in het betere gooi- en smijtwerk en voor flink wat vuurwerk deinzen de heren evenmin terug. Maar de schermen bieden geen bescherming voor het werkelijke gevaar.
Voortdurend valt een zak, waarvan sommige zich meteen als plant manifesteren, uit de lucht, vaak centimeters naast de performers. En bleef het daar maar bij: tafels, stoelen en tapijten worden sneller weggetrokken dan de spelers erop kunnen gaan staan of zitten; tennisballen vliegen in moordend tempo van steeds meer kanten op hen af. In een strakke Matrix-achtige choreografie moeten ze ontweken worden. En tot overmaat van ramp vallen stukken plafond naar beneden en zakt het halve achtergordijn in elkaar.
In no time is de hele vloer van de grootste tent op Festival Noorderzon een gigantische puinhoop. Samenwerken dan maar, om de puinhoop en het gevaar te trotseren? Al even kansloos, want dan krijg je alsnog een stuk dak op je kop. Een helm opzetten? Maar waar vind je iets dat bescherming biedt.
Een boodschap? Die is er niet. En juist wel. Alle acrobatiek in Optraken bestaat uit wegduiken en toch geraakt worden, en ontpopt zich als een metafoor voor ons dagelijks leven. We duiken Matrix–style weg voor alles wat ons niet bevalt, weten vrijwel alles te ontwijken en denken alle illusies te doorzien. Onze timing is perfect. Maar soms wordt het tapijt onder de voeten weggetrokken terwijl we net iets belangwekkends dachten te zeggen, soms raakt die ene tennisbal ons wel vol in het gezicht of hangen we daar, in het luchtledige, roepend om hulp, afhankelijk van anderen die evenmin weten wat er gaande is.
Foto: Nicolas Martinez
