Posthumanisme is een veelbesproken onderwerp in het theater. Onder andere performancecollectief Urland en Kris Verdonck gingen er al mee aan de haal door te onderzoeken wat er gebeurt wanneer het lichaam afwezig is op het podium. Juli Reinartz gaat in You Said You’d Give It To Me – Soon As You Were Free uit van de omgekeerde redenering: wat als het lichaam aanwezig is, maar bepaald wordt door de materialiteit eromheen? Dat levert een fijne, vriendelijke performance op om naar te kijken, waarin de achterliggende gedachtes niet helemaal uit de verf komen.

Voor in de hoek van het podium staat een witte trampoline. Achter in de andere hoek een spiegel, haaks op het publiek. Al snel blijkt hoe zeer de aanwezigheid van dit materiaal Reinartz’ lichaam beïnvloedt. Ze springt op de trampoline, ze verdriedubbelt haar been met behulp van de spiegel. Fascinerend is de manier waarop de muziek haar buikspieren beïnvloedt. Zes felgekleurde vierkantjes markeren haar buikspieren, en op het ritme van de muziek wringen die spieren zich in allerlei bochten. Ze trekken zich samen, om vervolgens weer in langzaam golvende bewegingen het kalmere ritme te volgen. Reinartz’ bewegingen zijn fijn om naar te kijken, en door de herhaling van haar bewegingen neemt ze het publiek mee in haar tijdloosheid.

Dat er meer achter deze bewegingen zit, maakt Reinartz duidelijk wanneer ze de muziek stopzet en in gesprek gaat met haar publiek. Dat doet ze op ontwapenende wijze. In haar neongele korte broek met daaronder witte sportschoenen heeft Reinartz iets kinderlijks. Ze maakt zich druk om haar publiek. Stelt ons vragen, en luistert oprecht naar de antwoorden. Flarden van een stem uit een luidspreker achter mij dringen tot me door. ‘Not disembodiment, but hyperembodiment.’ Materiaal als verlengstuk van het lichaam. Vragen doemen op: Wanneer verlies je de controle over wat je omgeving met je lichaam doet? Kan je lichaam wel autonoom handelen? En in hoeverre is haar lichaam zelf materiaal, en verwordt het tot een commercieel product om een voorstelling te maken?

Het zijn ingewikkelde concepten die aan de orde komen, maar tijd om de woorden te laten bezinken is er niet, omdat een volgende tekst zich alweer aandient. Dat is jammer, want daardoor konden niet alle ideeën van Reinartz tot me doordringen. Daardoor bevredigden de gedachtes die Reinartz in haar voorstelling wil overbrengen niet helemaal. Voor wie zich hier niet aan stoort, is de charismatische Reinartz fijn om naar te kijken en te luisteren, en werpt ze interessante vragen op.