Jip Vuik en Luc de Groen bespreken de voorstelling Continenten van Mart van Berckel bij de Nieuwe Oost, gezien op 2 oktober in Theater aan de Rijn in Arnhem. Klik hier voor meer informatie over de voorstelling en de makers.
Sinds de verhuizing van het Fries Museum naar de nieuwbouw aan het Wilhelminaplein staat De Kanselarij, waarin het museum daarvoor gevestigd was, leeg. Het monumentale gebouw kent een rijke geschiedenis. In de middeleeuwen zetelde het Hof van Friesland er, later diende het onder andere als ziekenhuis en kazerne.
De geschiedenis ligt in dit prachtige gebouw voor het oprapen en het is dus behoorlijk voor de hand liggend dat Tryater deze plek koos als locatie voor de voorstelling Ontsnapping naar de Oost, een tekst van Bouke Oldenhof over geloof, hoop en liefde in de middeleeuwen.
De voorstelling begint buiten, waar het publiek kennismaakt met een ambitieuze vader en zijn dwarse zoon Hugo. De vader heeft grootse plannen met zijn zoon; hijzelf heeft het niet verder geschopt dan bewaker in de kanselarij maar Hugo zal, nadat hij de Latijnse School en de Universiteit van Franeker heeft doorlopen, misschien wel regent worden.
We worden meegevoerd naar de kelders van het gebouw, waar we onder de indrukwekkende gewelven een smakelijk opgedist geschiedenislesje krijgen die slechts ten dele aan zoon Hugo is besteed. Hij wil op onderzoek en ziet zijn kans schoon als vader even weg is.
Tot hier is Ontsnapping naar de Oost een onderhoudende voorstelling. Arnold Dijkstra en Raymond Muller spelen vader en zoon met precies de juiste nuances. Vader is streng maar met een gouden hart, zoonlief wil wel luisteren maar ja: puber hè?
Eenmaal op zolder, waar Hugo ons mee naartoe getroond heeft, gaat het mis. Via een derde personage, een gevlucht weesmeisje, introduceert Oldenhof veel te veel nieuwe thema’s die noodgedwongen (je kunt een jeugdvoorstelling immers niet zomaar twee uur laten duren) half uitgewerkt worden. Via flashbacks en fantasiebeelden gaat het over geloofsvervolging, dromen, liefde en nog veel meer.
Regisseur Silvia Andringa heeft de tekst met een bewonderenswaardige vaste hand verbeeld. Het ziet er bovendien allemaal prachtig uit. Van een verstilde scène die Vermeer in herinnering roept naar een stampende zeilboot in een woeste storm, het is allemaal wonderschoon gedaan.
Maar waar het een overtuigend verhaal had kunnen zijn over dromen en ambities domineert nu vooral het gevoel te hebben mogen bladeren in een fraai geïllustreerd prentenboek.
Foto: Saris & den Engelsman
