Een spiegeltje en een pistool: misschien zijn dat wel de twee spannendste attributen die Winnie uit Happy Days (1961) van Samuel Beckett uit haar handtas tevoorschijn haalt. In dit stuk, door hemzelf omschreven als ‘Female. Solo’, zit een vrouw gevangen in een zandheuvel, eerst tot aan haar middel, daarna zien we alleen nog haar hoofd. Die handtas vormt haar wereld, haar universum. (meer…)
Dat je met circustheater ook minder vrolijke verhalen kan vertellen, bewees Tall Tale Acrobatics met het zeer succesvolle Langs. One Of These Days, de nieuwe voorstelling van het gezelschap met als kernleden Maartje Bonarius en Harm van der Laan, is een stuk luchtiger. Wat beide voorstellingen met elkaar gemeen hebben, is dat ze acrobatiek en jongleerkunst op ongebruikelijke manier met elkaar in verbinding brengen.
Het begin van de voorstelling is nadrukkelijk niet spectaculair. Met een enkele jongleerbal hypnotiseert Maartje Bonarius haar medespelers, sierlijk als een balletdanser. Het is meteen duidelijk dat zij alle touwtjes in handen heeft, ook als zij even later het zeer kleine speelvlak verlaat en onaangedaan toekijkt hoe op de aanzwellende klanken van Pink Floyds ‘One Of These Days’ in de circuspiste steeds sneller wordt rondgerend.
In het kleine half uur dat volgt, gooit Bonarius achteloos eerst een tweede en derde, dan een vierde en vijfde en al snel tientallen ballen naar beneden. Ballen die even gemakkelijk de inzet worden van een verbeten spelletje lummelen als de attributen voor mime waarbij de ballen ijsjes, ogen of een telefoon voorstellen. Op acrobatische wijze wordt daarbij ook gejonast terwijl ondertussen het publiek in het spel wordt betrokken.
Op zeer goed gekozen muziekfragmenten van Tom Waits, Led Zeppelin (de break uit ‘Whole Lotta Love’) en Jimi Hendrix proberen Joris de Jong en Harm van der Laan elkaar af te troeven en af te matten, indruk te maken en de lachers op hun hand te krijgen. Bonarius beziet het als een ongenaakbare ijskoningin, maar het machogedrag van beide heren wordt Hannah Lennox te veel. Tevergeefs probeert zij alle ballen te verstoppen en zeer vermakelijk is hoe zij met twee ballen nadrukkelijk niet jongleert, maar ze wat ongemakkelijk in de handen heeft terwijl de mannen zich uitsloven.
In tegenstelling tot Langs zijn ditmaal geen woorden nodig en is de narratieve structuur minder evident, waardoor One Of These Days oogt als meer traditioneel circustheater met een aaneenschakeling van losse scènes. Maar schijn bedriegt. One Of These Days is een familievoorstelling en de herkenbare spelelementen in combinatie met jongleren en acrobatiek zorgen ervoor dat ook de allerkleinsten veel plezier ontlenen aan de voorstelling, temeer daar in de intieme Opticum-tent iedereen elk gebaar goed kan zien. De onderlaag waarin (machts)verhoudingen tussen mannen en vrouwen worden gethematiseerd en geridiculiseerd, is onmiskenbaar aanwezig, maar nergens dominant en heel behendig als spel verpakt.
Opnieuw bewijst Tall Tales Acrobatics zo dat het kan: een sterk verhaal vertellen door middel van circustheater dat uitdrukkelijk aan de toeschouwer overlaat wat je uit de voorstelling meeneemt. Het geheim van het succesvolle moderne circustheater zit meer en meer in theatrale aspecten en suggestie. De bewondering voor de circusacts is er ondertussen niet minder om, juist omdat die in One Of These Days eerst functioneel en dan pas spectaculair zijn.
Foto: Megin Zondervan