Lev woont in het koude Noorden, Mare op een warm zuidelijk eiland. Ze zijn beiden ongelukkig thuis en willen het liefst verdwijnen. Los van elkaar besluiten ze ieder een gat in de aarde te graven. In het midden ontmoeten ze elkaar, waarna ze samen verder reizen. Onder de grond is een vriendelijke voorstelling vol van dit soort heerlijke kinderlogica.

In Onder de grond zit een aantal slimme vondsten in het decor (Jasper van Roden) en de objecten. Eén daarvan is de rol van een glazen fles, die een verbinding legt tussen het dagelijks leven van Mare en dat van Lev. Mare stuurt haar vader al jaren flessenpost, in de hoop op een teken van leven. Hij is verloren geraakt op zee en heeft nog nooit een brief teruggestuurd. De ouders van Lev verzamelen lege flessen; ze wonen in een koud gebied en warmen zich op met drank. Beide kinderen hebben genoeg van de situatie en graven zichzelf een uitweg.

Amarins Romkema en Carlos Zorita Diaz verbeelden de reis met warme, folkachtige liedjes op gitaar en ukulele, en een groot houten object dat dient als miniatuurversie van de weg die Mare en Lev afleggen. Wanneer er speelgoedauto’s en flatgebouwen van gaas op de houten rand komen te staan, zijn ze aangekomen in een drukke stad. Het decor is fantasierijk, en biedt ruimte voor een vriendelijkere weergave van de werkelijkheid waarin de dingen niet realistisch hoeven te zijn zolang ze dienst doen aan het verhaal en de boodschap van de voorstelling.

Na een reis van ongeveer veertig minuten komt het einde van de voorstelling plotseling. Een complotdenkende dakloze uit de grote stad lijkt, wanneer hij wordt geïntroduceerd, eerst vooral de opzet voor een grap over flat earthers, maar wordt uiteindelijk op ietwat dubieuze wijze de sleutel tot Mares probleem. Van hem leert ze dat het soms fijn kan zijn om zelf te verzinnen hoe de wereld in elkaar zit in plaats van te luisteren naar de logische verklaring, maar ze concludeert ook direct dat haar fantasieën haar niet meer verder gaan brengen. Zo kan Mare het verlies van haar vader eindelijk onder ogen zien.

De verhaallijn van Lev en zijn verslaafde ouders krijgt geen afronding, waardoor het einde van de voorstelling niet helemaal bevredigt. Toch is Onder de grond een voorstelling waarna je vrolijk de zaal uit loopt. Zware onderwerpen zoals rouw worden met een lichte, kinderlijke logica aangeraakt. Dit, in combinatie met de warme gitaarmuziek en het prettige samenspel van Romkema en Zorita Diaz, maakt Onder de grond een sympathieke voorstelling.

Foto: Jana Germanus