Twee jaar na de première op Broadway is On Your Feet! nu voor het eerst buiten de Verenigde Staten te zien. De ‘jukebox musical’ – waarbij het plot is opgebouwd rondom bestaande songs van Gloria Estefan, waaronder hits als ‘Conga’, ‘Dr. Beat’ en ‘Get On Your Feet’ – is muzikaal misschien een feest van herkenning, maar in dramatisch opzicht is er vrijwel niets te beleven.

De verhaallijn die scriptschrijver Alexander Dinelaris om de songs heeft geconstrueerd, blijkt vooral een excuus voor de ruim vijfentwintig songs. Die zijn – mede dankzij de verrassende choreografieën van Sergio Trujillo, waarin voortdurend van alles te beleven is, en de band die regelmatig op het podium staat – de voorzichtige hoogtepuntjes van On Your Feet!

Maar dat kan het ernstige gebrek aan inhoudelijk drama niet verbloemen. Vooral in de eerste helft ontbeert het werkelijk aan elke focus of dramatische ontwikkeling. In een kabbelende, constante dynamiek worden verschillende gebeurtenissen uit Gloria Estefans leven aangestipt, zonder dat ergens op wordt ingegaan. Met nauwelijks noemenswaardige problemen ontpopt ze zich van klein, dromerig meisje tot leadzangeres van de Miami Sound Machine – op wat huis-, tuin- en keukenleed na wordt haar eigenlijk geen daadwerkelijk strobreed in de weg gelegd.

Er is een knullige eerste ontmoeting met Emilio in Gloria’s ouderlijk huis, ze stemt in om met zijn band te repeteren, en hoewel de platenmaatschappijen en radiostations aanvankelijk aarzelen, worden ze toch vrij eenvoudig – althans in de musical – opgepikt en een groot succes: met het opzwepende ‘Conga’ worden we dan ook vrolijk de pauze ingestuurd. Hoe bijzonder het verhaal van Gloria Estefan ook is, er is vooralsnog geen enkele aanleiding om er theater van te maken.

In de tweede helft is er iets meer drama: het verhaal focust op de relatie tussen Gloria en haar moeder (die in deze voorstelling bepaald interessanter is dan die tussen haar en Emilio). Het busongeluk waardoor de zangeres zwaargewond raakt, zet die verhouding op scherp. Haar situatie is penibel: ze moet een risicovolle operatie ondergaan. Tijdens het prachtige nummer ‘Wrapped’ zweeft ze op het randje van de dood – terwijl in een wat al te expliciete, behoorlijk melodramatische scène de belangrijke figuren uit haar leven nog eens voorbijkomen: haar ouders, haar abuela, en natuurlijk de kindversie van zichzelf.

Dan gaat het ineens snel: er is een scène waarin Gloria revalideert, daarin is mooi te zien hoe haar sterke wil het moet afleggen tegen haar fysiek. En net als ze zich even kwetsbaar opstelt, komt Emilio haar vertellen dat hij haar alweer geboekt heeft. Ze weigert. Hij weigert dat op zijn beurt te accepteren. Ze zwicht. Einde. Wat een inspirerend pleidooi voor doorzettingsvermogen en wilskracht had kunnen zijn, is een afgeraffeld en liefdeloos moment waarin Gloria niet zelf kiest voor haar rentree, maar zich als een mak schaap laat delegeren door haar op roem beluste man.

In een wisselende cast valt, naast een prima spelende en zingende Vajèn van den Bosch als Gloria Estefan, eigenlijk vooral Nurlaila Karim op als haar moeder Gloria Fajardo. Met tough love probeert ze haar dochter zowel bij zich te houden als los te laten. Ze heeft ook veruit het interessantste personage te pakken. Jim Bakkum is als Emilio Estefan volstrekt ongeloofwaardig. Met de beste wil van de wereld zie je bij hem geen glimp van het Zuid-Amerikaanse temperament waar hij zijn vrouw, publiek en platenmaatschappij mee inpakt.

Houterig spel, obligate scènes en gebrek aan werkelijk boeiend drama draaien de musical de nek om. Na afloop kun je niets anders concluderen dan dat het verhaal van Gloria’s moeder vele malen interessanter is: zij en haar man vluchtten van Cuba naar Miami, haar man raakt invalide en haar dochter verliest ze aan een carrière die zijzelf ook kon hebben, maar van haar ouders op moest geven. Helaas wordt dat, net zoals zoveel gebeurtenissen uit Gloria Estefans leven, in deze musical alleen maar even aangestipt.

Foto: Roy Beusker