Olifantje Abu l’Abbas (6+)

Het is een bijzonder en waargebeurd verhaal: zo’n 1200 jaar geleden, in de achtste of de negende eeuw, gaf de Sultan van Bagdad een albino olifantje aan Keizer Karel de Grote. Een vredelievend gebaar en een bevestiging van handelsbetrekkingen tussen Moslims en Christenen. Het is bijna onvoorstelbaar dat ruim een eeuw later de kruistochten zouden beginnen die voor zo veel leed zorgden.

Over dit bijzondere olifantje, genaamd Abu, en haar bijzondere reis gaat de jeugdvoorstelling Olifantje Abu l’Abbas (6+) van het Amsterdams Andalusisch Orkest, in samenwerking met De Krakeling en Het Geluid Maastricht, een regie van Gable en Romy Roelofsen.

Het is lief en ontwapenend zoals het olifantje de zaal inkijkt. Tiffany Vicario speelt haar subtiel, met een wit vest over haar blauwe sportkleding, haar hand sierlijk bewegend als slurf. Olifantje Abu is al jong uit haar kudde gehaald en door mensen opgevoed. Naar nieuwe mensen is ze steevast eerst argwanend, maar na een tijdje stort ze zich vol enthousiaste speelsheid op hen. Haar sprankelende zangstem past perfect bij de persoonlijkheid van dit olifantje.

Een van de nieuwe mensen die ze ontmoet is Isaac, gezant van de keizer, die met haar de lange reis van Bagdad naar Aachen moet maken. Abdelkarim El Baz speelt Isaac eerst streng maar daarna luchtig, alsof hij door het olifantje ‘gesmolten’ is. Hij dubbelt als een van twee meeuwenbroers die Abu volgen op haar reis, samen met Dwight Breinburg die niet alleen een innemende acteur is maar bovenal een sprankelend vocalist. De overige musici van het Amsterdams Andalusisch Orkest zijn al even virtuoos: Marianne Noordink op (o.a.) de dwarsfluit en de geniale Haytham Safia op de u’d. Aan theatraal en muzikaal vakmanschap ontbreekt het dus allerminst in Olifantje Abu l’Abbas.

Extra jammer is het dus dat de voorstelling inhoudelijk nogal wiebelig is. Het duurt lang voordat je begrijpt wie wat is en waar het verhaal heengaat. De intermezzo’s met de kabaalmakende meeuwen zijn grappig, maar ook lastig te volgen. Ook zijn de verschillende locaties waar het zich afspeelt – een citroenboomgaard, een schip, een paleis – niet gemakkelijk te vatten. Daar komt nog bij dat de vormgeving vrij abstract is, maar wel geladen met betekenis lijkt te zijn, met symbolen die soms moeilijk te plaatsen zijn. De moralistische puntjes, over dat wat lekker is niet altijd goed voor je is en over hoe je zelf kunt kiezen waar je je thuis voelt, lijken bovendien een beetje uit de lucht te vallen.

Dat Olifantje Abu l’Abbas veel van de jonge toeschouwers toch een meeslepende theaterervaring biedt, is vooral aan de spelkwaliteiten en muzikale expertise van de spelers te danken.