Ondanks dat het prachtig is vormgegeven, zou je er zo aan voorbijlopen. Midden op een plein in de Utrechtse binnenstad staat een bankstel met daarnaast een bureautje. Daarboven hangt in sierlijke letters ‘The office of lost time’. Ik mag plaatsnemen op de bank, er zijn nog twee wachtenden voor me. Het kan wel even duren, word ik gewaarschuwd. Maar als je naar een voorstelling met zo’n titel gaat, moet je niet al te gehaast zijn, meen ik.

Er is geen introductie, inleiding of uitleg. Olivia Reschofsky en Alice Pons, de twee verantwoordelijken voor deze interactieve performance, zijn achter hun bureautje druk in gesprek met een vrouw. Ze stellen weloverwogen vragen en de antwoorden worden verwoed op een ouderwetse schrijfmachine getikt.

Reschofsky en Pons leerden elkaar kennen op de School for New Dance Development in Amsterdam. Eerder tijdens deze editie van Tweetakt/Kaap speelden ze hun dansperformance Blue Gorilla. Hun inspiratiebron is mos. Het groeit overal, onder welke omstandigheden dan ook en of je het nu verwacht of niet. Hun voorstellingen zijn er ook ineens, op plekken en momenten waarop je er niet vanuit gaat. Zo zag je in Blue Gorilla ineens, midden op straat, een meisje met blauw haar dansen met een gorilla. Ook nu – zij het op een totaal andere manier – spelen ze in op ons verwachtingspatroon van de publieke ruimte. Op het drukke plein waar mensen af en aan lopen, zit ik samen met een onbekende jongen op een gemakkelijke sofa, geduldig wachtend tot we aan de beurt zijn. Wat dat ‘aan de beurt zijn’ dan ook mag inhouden.

Deze performance bestaat uit twee delen. Eerst het gesprek: in een paar minuten proberen Reschofsky en Pons een algemeen beeld van je te krijgen. Ze vragen waar je vandaan komt en waar je werkt, maar ook of je gelukkig bent. Als ze een voldoende beeld hebben, krijg je daar iets voor terug. Ik kreeg (gelukkig) niet de schoonheidsbehandeling die de vrouw voor mij kreeg, en ook niet het ‘diepzinnige gesprek’ dat de jongen voor mij mocht voeren. Ik mocht geblinddoekt en geleid door Reschofsky een minuut of tien door de stad lopen. Om andere zintuigen te activeren en, wie weet, me wat te desoriënteren.

Het geheel is aardig, maar blijft wel erg veilig. Na de wandeling is er geen terugkoppeling, geen conclusies. Nee: de volgende is aan de beurt. In het wachten op de bank en het gissen naar wat gaat komen, zit nog de meeste spanning. Pons en Reschofsky geven hun publiek (hun ‘cliënten’) een zo persoonlijk mogelijk, op maat verzorgde ervaring mee. Dat is een nobel streven en geeft deze voorstelling een zeer persoonlijk karakter. Maar het blijft tegelijkertijd erg algemeen. Een echt nieuw, verstoord of veranderd inzicht over omgaan met tijd hou je er niet aan over.

The office of lost time is bij uitstek een festivalproduct. Toegankelijk, vriendelijk en vooral: ludiek. Een aardige performance om de anders verloren tijd tussen twee voorstellingen op te vullen. Wat dat betreft helemaal conform de titel.

Foto: Olivia Reschofsky en Alice Pons