Na de Nederlandse tournee van House dit voorjaar is de Israëlische choreografe Sharon Eyal terug met nieuw werk. In OCD Love krijgt haar trendy maar ook macabere stijl meer gelaagdheid. Waren haar dansers eerder vooral vreemd bewegende aliens, in haar nieuwste choreografie krijgen ze zowaar iets menselijks.

Sharon Eyal is nog maar een paar jaar echt los van de Israëlische Batsheva Dance Company, waarvoor ze meer dan twintig jaar danste en uiteindelijk ook choreografeerde. Maar in die korte tijd heeft de choreografe een behoorlijk schare fans om zich heen verzameld. Dat vooral ook een jong publiek gemakkelijk toegang vindt tot haar werk zal niemand verbazen; Eyal en haar partner Gai Behar halen veel inspiratie uit het moderne uitgaansleven. Zowel sound, licht, kleding als beweging leggen die verbinding; het zijn elementen die bij het gezelschap L-E-V (Hebreeuws voor hart) versmelten met de emotioneel geladen stijl, gaga, van Batsheva.

Grillig is de taal van Eyal, vervreemdend en opzwepend ook. We zagen dat al in House (2011) en in de choreografie Sara (2013), die ze maakte voor het Nederlands Danstheater. Werk dat nog steeds volop toert door Europa. Het gaat goed met L-E-V, dat bewees ook de overenthousiaste zaal afgelopen weekend, waar OCD Love zorgde voor een spetterende afsluiting van het jubilerende Julidans.

De choreografie begint met een sobere solo, waarin een danseres met zwarte body en kousen afgemeten en hoekige bewegingen maakt. Eyals bewegingstaal is dierlijk, met veel articulatie van losgezongen ledematen en katachtige curven van handen. Sobere lichtbundels doorkruisen de ruimte en creëren een mysterieuze, mistige sfeer. Een eenzame figuur vergezelt de danseres, zo nu en dan beweegt zijn arm voorlangs zijn lichaam alsof hij luchtgitaar speelt. Dan komen twee mannen op met een danseres. Als een plank ligt ze met haar kaarsrechte lijf op de armen van de heren. Vervolgens prikken de mannen haar tenen tegen het lijf van de eerste danseres. Het lichaam als wapen, een mechanisme dat we later in OCD Love opnieuw terug zien, als het sextet zich omvormt tot een stompmachine.

Solo’s, duetten en groepsdansen wisselen elkaar af. Emotionele gebaren nemen bezit van de dansers, die midden in hun virtuoze bewegingen plots op hun hand bijten of met hun mond blazen. Danser Douglas Letheren imponeert wanneer hij zijn blote bovenlijf wild op en neer schut, als in een Afrikaanse dans. De kleinste mannelijke danser van het ensemble, Gon Biran, lijkt wel zwanger als hij zijn buik vooruit steekt in zijn strak uitgesneden body met string. Even later rolt hij acrobatisch in een bijna onmogelijke stand over de vloer. De dansers van L-E-V zijn alleskunners, al is de inbreng van de drie dames wat bescheidener. De meesten van hen dansten voorheen bij Batsheva.

Het zijn vooral de beats van dj Ori Lichtik die maken dat de choreografieën van L-E-V een hallucinerende werking hebben. Opzwepend zijn ze en wie goed luistert hoort de eindeloze variaties, van abstract ritmisch getik tot volle kopergeluiden uit de Jazz. Wat OCD Love precies over de liefde kwijt wil blijft ongewis, maar dat de liefde van Eyal een neurotische liefde is – OCD staat voor obsessive compulsive disorder (dwangneurose) – verbaast geenszins. Het bewegingsvocabulaire van Eyal heeft altijd iets dwangmatigs. Toonde het aanvankelijk een tamelijk eendimensionale, afstandelijke, bijna robotachtige wereld, OCD Love laat bij vlagen iets menselijks zien. Dat moet het resultaat zijn van een meer gelaagde compositie.

Foto: Regina Brocke